Kathakali(English)
Kathakali (Malayalam: കഥകളി, kathakaḷi; Sanskrit: कथाकळिः, kathākaḷiḥ) is a stylized classical Indian dance-drama noted for the attractive make-up of characters, elaborate costumes, detailed gestures and well-defined body movements presented in tune with the anchor playback music and complementary percussion. It originated in the country's present day state of Kerala during the 17th century and has developed over the years with improved looks, refined gestures and added themes besides more ornate singing and precise drumming.[1]
Kathakali also shares a lot of similarities with Krishnanattam, Koodiyattam (a classical Sanskrit drama existing in Kerala) and Ashtapadiyattam (an adaptation of 12th-century musical called Gitagovindam). It also incorporates several other elements from traditional and ritualistic art forms like Mudiyettu, Thiyyattu, Theyyam and Padayani besides a minor share of folk arts like Porattunatakam. All along, the martial art of Kalarippayattu has influenced the body language of Kathakali. The use of Malayalam, the local language (albeit as a mix of Sanskrit and Malayalam, called ), has also helped the literature of Kathakali sound more transparent for the average audience.
As a part of modernising, propagating, promoting and popularizing Kathakali, the International Centre for Kathakali at New Delhi has taken up a continuing project since 1980 of producing new plays based on not only traditional and mythological stories, but also historical stories, European classics and Shakespeare's plays. Recently they produced Kathakali plays based on Shakespeare's Othello and Greek-Roman mythology of Psyche and Cupid.
Even though the lyrics/literature would qualify as another independent element called Sahithyam, it is considered as a component of Geetha or music, as it plays only a supplementary role to Nritham, Nrithyam and Natyam.
Kathakali stage
Traditionally there are 101 classical Kathakali stories, though the
commonly staged among them these days total less than one-third that
number. Almost all of them were initially composed to last a whole
night. Nowadays, there is increasing popularity for concise, or oftener
select, versions of stories so as the performance lasts not more than
three to four hours from evening. Thus, many stories find stage
presentation in parts rather than totality. And the selection is based
on criteria like choreographical beauty, thematic relevance/popularity
or their melodramatic elements. Kathakali is a classical art form, but
it can be appreciated also by novices—all contributed by the elegant
looks of its character, their abstract movement and its synchronisation
with the musical notes and rhythmic beats. And, in any case, the folk
elements too continue to exist. For better appreciation, perhaps, it is
still good to have an idea of the story being enacted.
The most popular stories enacted are Nalacharitham (a story from the Mahabharata), Duryodhana Vadham (focusing on the Mahabharata war after profiling the build-up to it), Kalyanasougandhikam, (the story of Bhima going to get flowers for his wife Panchali), Keechakavadham (another story of Bhima and Panchali, but this time during their stint in disguise), Kiratham (Arjuna and Lord Shiva's fight, from the Mahabharata), Karnashapatham (another story from the Mahabharata), Nizhalkuthu and Bhadrakalivijayam authored by Pannisseri Nanu Pillai. Also staged frequently include stories like Kuchelavrittam, Santanagopalam, Balivijayam, Dakshayagam, Rugminiswayamvaram, Kalakeyavadham, Kirmeeravadham, Bakavadham, Poothanamoksham, Subhadraharanam, Balivadham, Rugmangadacharitam, Ravanolbhavam, Narakasuravadham, Uttaraswayamvaram, Harishchandracharitam, Kacha-Devayani and Kamsavadham.
Recently, as part of attempts to further popularise the art, stories from other cultures and mythologies, such as those of Mary Magdalene from the Bible, Homer's Iliad, and William Shakespeare's King Lear and Julius Caesar besides Goethe's Faust too have been adapted into Kathakali scripts and on to its stage. Synopsis of 37 kathakali stories are available in kathakalinews.com.
As with the acting style, Kathakali music also has singers from the northern and southern schools. The northern style has largely been groomed by Kerala Kalamandalam in the 20th century. Kalamandalam Neelakantan Nambisan, an overarching Kathakali musician of those times, was a product of the institute. His prominent disciples include Kalamandalam Unnikrishna Kurup, Kalamandalam Gangadharan, Kalamandalam P.G. Radhakrishnan, Rama Varrier, Madambi Subramanian Namboodiri, Tirur Nambissan, Kalamandalam Sankaran Embranthiri, Kalamandalam Hyderali, Kalamandalam Haridas, Subramanian, Kalanilayam Unnikrishnan and Kalamandalam Bhavadasan. The other prominent musicians of the north feature Kottakkal Vasu Nedungadi, Kottakkal Parameswaran Namboodiri, Kottakkal P.D. Narayanan Namboodiri, Kottakkal Narayanan, Kalamandalam Anantha NarayananKalamandalam Sreekumar Palanad Divakaran, Kalanilayam Rajendran, Kolathappilli Narayanan Namboodiri, Kalamandalam Narayanan Embranthiri, Kottakkal Madhu, Kalamandalam Babu Namboodiri, Kalamandalam Harish and Kalamandalam Vinod. In the south, some of whom are equally popular in the north these days, include Pathiyur Sankarankutty. Southerner musicians of the older generation include Cherthala Thankappa Panikker, Thakazhi Kuttan Pillai, Cherthala Kuttappa Kurup, Thanneermukkam Viswambharan and Mudakkal Gopinathan.
A drummer playing chenda for the performance
Traditionally, a Kathakali performance is usually conducted at night
and ends in early morning. Nowadays it isn't difficult to see
performances as short as three hours or fewer. Kathakali is usually
performed in front of the huge Kalivilakku (kali meaning dance; vilakku
meaning lamp) with its thick wick sunk till the neck in coconut oil.
Traditionally, this lamp used to provide sole light when the plays used
to be performed inside temples, palaces or abodes houses of nobles and
aristocrats. Enactment of a play by actors takes place to the
accompaniment of music (geetha) and instruments (vadya). The percussion
instruments used are chenda, maddalam (both of which underwent revolutionary changes in their aesthetics with the contributions of Kalamandalam Krishnankutty Poduval and Kalamandalam Appukutty Poduval) and, at times, edakka. In addition, the singers (the lead singer is called “ponnani” and his follower is called “singidi”) use chengila (gong made of bell metal, which can be struck with a wooden stick) and ilathalam
(a pair of cymbals). The lead singer in some sense uses the Chengala to
conduct the Vadyam and Geetha components, just as a conductor uses his
wand in western classical music. A distinguishing characteristic of this
art form is that the actors never speak but use hand gestures,
expressions and rhythmic dancing instead of dialogue (but for a couple
of rare characters).
There are 24 basic mudras—the permutation and combination of which would add up a chunk of the hand gestures in vogue today. Each can again can be classified into 'Samaana-mudras'(one mudra symbolising two entities) or misra-mudras (both the hands are used to show these mudras). The mudras are a form of sign language used to tell the story.
The main facial expressions of a Kathakali artist are the 'navarasams' (Navarasas in anglicised form) (literal translation: Nine Tastes, but more loosely translated as nine feelings or expressions) which are Sringaram (amour), Hasyam (ridicule, humour), Bhayanakam (fear), Karunam (pathos), Roudram (anger, wrath), Veeram (valour), Beebhatsam (disgust), Adbhutam (wonder, amazement), Shantam (tranquility, peace). The link at the end of the page gives more details on Navarasas.
Kathakali performer applying makeup.
One of the most interesting aspects of Kathakali is its elaborate
make-up code. Most often, the make-up can be classified into five basic
sets namely Pachcha, Kathi, Kari, Thaadi, and Minukku.
The differences between these sets lie in the predominant colours that
are applied on the face. Pachcha (meaning green) has green as the
dominant colour and is used to portray noble male characters who are
said to have a mixture of "Satvik" (pious) and "Rajasik" (dark; Rajas =
darkness) nature. Rajasik characters having an evil streak ("tamasic"= evil) -- all the same they are anti-heroes in the play (such as the demon king Ravana)
-- and portrayed with streaks of red in a green-painted face.
Excessively evil characters such as demons (totally tamasic) have a
predominantly red make-up and a red beard. They are called Red Beard (Red Beard). Tamasic characters
such as uncivilised hunters and woodsmen are represented with a
predominantly black make-up base and a black beard and are called black beard
(meaning black beard). Women and ascetics have lustrous, yellowish
faces and this semi-realistic category forms the fifth class. In
addition, there are modifications of the five basic sets described above
such as Vella Thadi (white beard) used to depict Hanuman (the Monkey-God) and Pazhuppu, which is majorly used for Lord Shiva and Balabhadra.
‘Guru Chengannur” is ever renowned as the Sovereign Guru of Kathakali. His precision in using symbols, gestures and steps were highest in the field of Kathakali. Guru Chegannur's kaththi vesham, especially the portrayal of Duryodhana enthralled the audience every time he performed. A master of the art, he found immense happiness and satisfaction in the success and recognition of his disciples.
Senior Kathakali exponents of today include Padma Bhushan Kalamandalam Ramankutty Nair, Padma Shri Kalamandalam Gopi, Madavoor Vasudevan Nair, Chemancheri Kunhiraman Nair, Kottakkal Krishnankutty Nair, Mankompu Sivasankara Pillai, Sadanam Krishnankutty, Nelliyode Vasudevan Namboodiri, Kalamandalam Vasu Pisharody, FACT Padmanabhan, Kottakkal Chandrasekharan, Margi Vijayakumar, Kottakkal Nandakumaran Nair, Vazhenkada Vijayan, Inchakkattu Ramachandran Pillai, Kalamandalam Kuttan, Mayyanad Kesavan Namboodiri, Mathur Govindan Kutty, Narippatta Narayanan Namboodiri, Chavara Parukutty, Thonnakkal Peethambaran, Sadanam Balakrishnan, Kalanilayam Gopalakrishnan, Chirakkara Madhavankutty, Sadanam K. Harikumaran, Thalavadi Aravindan, Kalanilayam Balakrishnan, Pariyanampatta Divakaran, Kottakkal Kesavan, Kalanilayam Gopi and Kudamaloor Muralikrishnan. The late titan actor-dancers of Kathakali's modern age (say, since the 1930s) include Pattikkamthodi Ravunni Menon, Chenganoor Raman Pillai, Chandu Panicker, Thakazhi Guru Kunchu Kurup, Padma Shri Kalamandalam Krishnan Nair, Padma Shri Vazhenkada Kunchu Nair, Kavalappara Narayanan Nair, Kurichi Kunhan Panikkar, Thekkinkattil Ramunni Nair, Padma Shri Keezhpadam Kumaran Nair, Kalamandalam Padmanabhan Nair, Mankulam Vishnu Namboodiri, Oyur Kochu Govinda Pillai, Vellinezhi Nanu Nair, Padma Shri Kavungal Chathunni Panikkar, Kudamaloor Karunakaran Nair, Kottakkal Sivaraman, Kannan Pattali, Pallippuram Gopalan Nair, Harippad Ramakrishna Pillai, Champakkulam Pachu Pillai, Chennithala Chellappan Pillai, Guru Mampuzha Madhava Panicker, and Vaikkom Karunakaran.
Kathakali is still hugely a male domain but, since the 1970s, females too have made entry into the art form on a recognisable scale. The central Kerala temple town of Tripunithura has, in fact, a ladies troupe (with members belonging to several part of the state) that performs Kathakali, by and large in Travancore.
A Kathakali artist in action
Known as Sampradäyaṃ(Malayalam: സമ്പ്രദായം);
these are leading Kathakali styles that differ from each other in
subtleties like choreographic profile, position of hand gestures and
stress on dance than drama and vice versa. Some of the major original
kathakali styles included:
Of late, these have narrowed down to the northern (Kalluvazhi) and southern (Thekkan) styles. It was largely developed by the legendary Pattikkamthodi Ravunni Menon (1881-1949) that is implemented in Kerala Kalamandalam (though it has also a department that teaches the southern style), Sadanam, RLV and Kottakkal. Margi has its training largely based on the Thekkan style, known for its stress on drama and part-realistic techniques. Kalanilayam, effectively, churns out students with a mix of both styles.
As for fictional literature, Kathakali finds mention in several Malayalam short stories like Karmen (by N.S. Madhavan) and novels like Keshabharam (by P.V. Sreevalsan). Even the Indo-Anglian work like Arundhati Roy's Booker prize-winning The God of Small Things has a chapter on Kathakali, while, of late, Anita Nair's novel, Mistress, is entirely wrapped in the ethos of Kathakali.
Similar musical theater is popular in Kasaragod and the coastal and Malenadu regions of Karnataka, viz. Yakshagana. Though Yakshagana resembles Kathakali in terms of its costume and makeup to an extent, Yakshagana is markedly different from Kathakali as it involves dialogues and method acting also the narration is in Kannada, wherein philosophical debates are also possible within framework of the character.
Kottayam thamburan's way of presenting kathakali was later known as Kallikkoden sambradayam. Chathu Paniker,the introducer of Kallikkoden Sambrathayam, stayed in Kottayam for five years with Kottayam Thamburan's residence and practiced Kallikkoden Sambrathayam. Then he returned to his home place. After a short period Chathu Paniker reached Pulapatta as instructed by Kuthiravattath nair. That was around the year ME 865. Many deciples from Kadathanadu, Kurumbra nadu, Vettathu nadu, Palakkadu and Perumpadappu studied kathakali(Kallikkoden Sambrathayam ) By that time Chathu Paniker was an old man. Some years later he died from Pulapatta.
The following are only some examples. 'Kailasa Udharanam' and 'Tapas Attam' are very important attams and these are described at the end. Two of the many references are Kathakali Prakaram, pages 95 to 142 by Pannisheri Nanu Pillai and Kathakaliyile Manodharmangal by Chavara Appukuttan Pillai.
When Pandavas were living in the forest, one day, a flower, not seen before, wafted by the wind, comes and falls at the feet of Panchali. Exhilarated by its beauty and smell, Panchali asks Bhima to bring her more such flowers. To her pleasure Bhima is ready to go at once. But Panchali asks him what he shall do for food and drink on the way. Bhima thinks and says "Food and Drink! Oh, this side glance (look) of yours. This look of longing. This look of anticipation. The very thought fills me up. I don't need any food and drink at all. Let me go." He takes his mace and off he goes. Ulsaham (enthusiasm) is his Sdhayi Bhavam (permanent feature).
"Let me go at once in search of this flower," says Bhima. "The scented wind is blowing from the southern side. Let me go that way." After walking some distance he sees a huge mountain called Gandhamadana and three ways. He decides to take the middle one which goes over the mountain. After going further "The forest is getting thicker. Big trees, big branches in all directions. The forest looks like a huge dark vessel into which even light can not penetrate. This is my (Bhima's) way. Nothing can hinder me." So saying he pulls down many trees. Sometimes he shatters the trees with his mace. Suddenly he sees an elephant. "Oh! Elephant." He describes it. Its trunk. Sharp ears.
The itching sensation in the body. It takes some mud and throws on the body. Oh good. Then it sucks water and throws on the body. Somewhat better. Slowly it starts dosing even though alert at times. A very huge python is approaching steadily. Suddenly it catches hold of the elephant's hind leg. The elephant wakes up and tries to disengage the python. The python pulls to one side. The elephant kicks and drags to the other side. This goes on for some time. Bhima looks to the other side where a hungry lion is looking for food. It comes running and strikes the elephants head and eats part of the brain and goes off. The python completes the rest. "Oh my god, how ruthless!" says Bhima and proceeds on his way.
Newly married Nala and Damayanthi are walking in the garden. When Nala was lovingly looking at Damayanthi a flower falls on her. Nala is overjoyed and thinks that this is a kindness nature has shown on his wife. Nala says "On seeing the arrival of their queen, the trees and climbers are showing happiness by dropping flowers on you." He tells her, "See that tree. When I used to be alone the tree used to hug the climber and seemingly laugh at my condition." Then he looks at the tree and says, "Dear Tree, look at me now. See how fortunate I am with my beautiful wife."
Both wander about. A bumblebee flies towards Damayanthi. Immediately Nala protects her face with a kerchief. He looks at the bee and then at Damayanthi. He says, "On seeing your face the bee thought it was a flower and came to drink the nectar." Nala and Damayanthi listen to the sounds coming out of the garden. Damayanti says, "It appears that the whole garden is thrilled. The flowers are blooming and smiling. Cuckoos are singing and the bees are dancing. Gentle winds are blowing and rubbing against our bodies. How beautiful the whole garden looks." Then Nala says that the sun is going down and it is time for them to go back and takes her away.
When he hears the terrible noises made by Bhima in the forest he feels disturbed in doing his Tapas. He thinks "What is the reason for this?" Then the sounds become bigger. "What is this?" He thinks, "The sounds are getting bigger. Such a terrible noise. Is the sea coming up thinking that the time is ripe for the great deluge (Pralaya). Birds are flying helter-skelter. Trees look shocked. Even Kali Yuga is not here. Then what is it? Are mountains quarreling with each other? No, That can't be it. Indra had cut off the wings of mountains so that they don't quarrel. Is the sea changing its position? No it can't be. The sea has promised it will not change its position again. It can't break the promise." Hanuman starts looking for clues. "I see elephants and lions running in fear of somebody. Oh a huge man is coming this way. Oh, a hero is coming. He is pulling out trees and throwing it here and there. Okay. Let him come near, We will see."
Again he looks "Here on this side a mongoose and a serpent forgetting their enmity are hugging each other. This place is really strange and made divine by saints and hermits. Let me start my Tapas somewhere nearby."
A sloka called "Shikhini Shalabha" can be selected instead of the above if time permits.
Pitha: Kushalee Mama hritha Bhujaam
Naatha Sachee Vallabha:
Maatha: kim nu Pralomacha Kushalinee
Soonurjayanthasthayo
Preethim va Kushchate Thadikshnavidhow
Cheta Samutkanuthe
Sutha: tvam Radhamashu Chodaya vayam
Dharmadivam Mathala
Meaning: The husband of Indrani and the lord of gods my father - Is he in good health? His son Jayantha - Is he strictly following the commands of his father? Oh, I am impatient to see all of them.
He walks on and sees his father's (Indra's) horse. It is described as being white and its mane is sizzling like the waves of the white sea from which it came. He touches and salutes the horse also. Then he goes to see the river of the sky (or milky way). He sees many birds by this river and how the birds fly and play is shown.
Then he sees the heavenly ladies. Some are collecting flowers, and one of them comes late and asks for some flowers for making garland. The others refuse. She goes to the Kalpa Vriksha and says "please give me some flowers." Immediately a shower of flowers occurs which she collects in her clothes and goes to make garlands chiding the others. "See... I also got flowers." After this he sees the music and dance of the heavenly ladies. First it starts with the adjustments of instruments Thamburu, Mridangam, Veena. Then the actual music starts along with the striking of cymbals. Then two or three types of dances are shown. Then comes juggling of balls. It is described by a sloka thus:
At one time a garment slips from a lady's body and she adjusts the cloth showing shameful shyness (Lajja). Then the ladies go in for a Kummi dance. As Arjuna was enjoying this dance, suddenly somebody calls him. Arjuna feels scared. "Oh God, where am I?" he says and beats a hasty retreat.
Ravana (adult Ravana, not kutti Ravana) is sitting on a stool. He thinks “Why am I so happy? How did I become so rich and strong? Oh yes. It is because of the tapas I did. What made me do the tapas? When I was a young boy, one day I was sleeping on my mother’s lap in a place called Madhuvanam. A drop of tear from her eyes falls on my face. I asked her why she was crying. She said she saw Vaishravana flying overhead in his vimana (plane). She told me Vaishravan was a brother of mine now flying in a plane. He is rich and strong. I am so poor and weak. When I heard this comparison between me and my brother, I could not bear it. I am going to do tapas to Brahma to get boons so that I will be strong and rich.
I made five different types of fires (while doing tapas gods are approached through Agni the god of fire). Then I started my tapas. I asked my brothers to stand guard and also keep the fires burning. Then I fully concentrated on tapas. Time passed but Brahma did not appear. I looked. Why is Brahma not appearing? I doubled my concentration. Time passed. Brahma is not appearing. Still not appearing? I cut one of my heads and put it in the fire. Waited, Brahma did not come. One more head rolls. Still no Brahma comes. Heads roll and roll. No Brahma. Only one head is left. First I thought of stopping my tapas. But no! Never! That will be an insult to me and my family. It is better to die than stop. Also when I die Brahma will be judged as being partial. With great determination I swung the sword at my last neck, when, lo and behold, suddenly Brahma appeared and caught my hand. I looked at him with still un-subsided, but gradually subsiding anger. Brahma asked me what boons I wanted. I asked for a boon that I should win all the worlds and have all the wealth and fame and that I should not be killed except by man. I also asked him to give boons for my brothers.
In the next scene Ravana asks Kumbhakarna and Vibhishana what boons they got. Unfortunately Kumbhakarna’s tongue got twisted while asking for boon and he got ‘sleep’ instead of becoming the ‘king of gods’. Ravana laughed it off. As for Vibhishana, he being a bhaktha of Vishnu, asked for Vishnu’s blessings and got it. Ravana laughs it off and also decides to conquer all the worlds and starts preparing his grand army for the big conquest of the worlds.
[This method of presentation with a peculiar sequence has a tremendous dramatic affect. The main actor redoes a small part of what happened to kutti Ravana vesham, and this gives a view of the high contrast between the boy and the man Ravana. Similarly the presence of Kumbhakarna and Vibhishana in the subsequent scene offers a good smile on the face of the viewer at the end of the play.]
Ravana says “I received this sword from Lord Siva. It happened thus. Once when I was conquering new places and expanding my empire I happened to be going across the Kailasa mountain. The plane got stuck on the mountain unable to move forward. I got down from the plane and looked at the mountain. (Looks from one end to the other first horizontally and then vertically.) So huge it was. Then I decided to lift it with my bare hand and keep it aside and move forward. I started sticking my hands under it one by one. Then I tried to lift it. It doesn’t move. I put more force and more force. It moved just a bit. I pushed harder and harder, slowly it started moving then again and again and it moved easily. Then I lifted it up with my hands and started juggling it (exaggeration evident).
“At that particular time Lord Siva was quarreling with his wife Parvathi. Why did they fight? The story is as follows. Parvathi had gone for enjoying swimming and bathing in some beautiful pond. At that time Siva opened his jata (disheveled long hair) and called Ganga for some entertainment after asking Ganapathi and Subramania to go for some errands. Somehow becoming suspicious, right at that time, Parvathi came back in a hurry with wet clothes and saw Siva with Ganga. Siva was wondering what to do and it was at that time that Ravana started lifting the Kailasa. When Kailasa started shaking Parvathi got scared and ran to Siva and hugged him. So the quarrel ended and Siva was happy. “As a reward Siva called me and gave me this famous Chandrahasa sword.”
Then Narada and Ravana leave to meet Bali. Ravana wanted to take the sword along with him, but Narada suggested that the sword is not required for teaching a lesson to Bali who is after all an unarmed monkey.
Kathakali(Malayalam)
ദുര്യോധന വധം കഥകളി - പാണ്ഡവരും കൌരവും ചൂതുകളിയിൽ
കഥകളിയിലെ കൃഷ്ണമുടി വേഷം
കേരളത്തിന്റെ തനതായ ശാസ്ത്രീയ ദൃശ്യകലാരൂപമാണ് കഥകളി. ശാസ്ത്രക്കളി, ചാക്യാർകൂത്ത്, കൂടിയാട്ടം, കൃഷ്ണനാട്ടം, അഷ്ടപദിയാട്ടം, ദാസിയാട്ടം, തെരുക്കൂത്ത്, തെയ്യം, തിറ, പടയണി
തുടങ്ങിയ ക്ലാസ്സിക്കൽ - നാടൻകലാരൂപങ്ങളുടെ അംശങൾ കഥകളിയിൽ ദൃശ്യമാണ് .
17, 18 നൂറ്റാണ്ടുകളിലായി വികസിതമായ ഈ കലാരൂപം ഒരുകാലത്ത്
വരേണ്യവിഭാഗങ്ങൾക്കിടയിൽ മാത്രം ഒതുങ്ങിനിന്നിരുന്നുവെങ്കിലും ഇരുപതാം
നൂറ്റാണ്ടിൽ മഹാകവി വള്ളത്തോൾ അടക്കമുള്ള ഉത്പതിഷ്ണുക്കളുടെ ശ്രമഫലമായി ഇന്ന് ലോകപ്രസിദ്ധി കൈവരിച്ചിരിക്കുന്നു[1] .
നൃത്തം, നാട്യം, നൃത്യം, ഗീതം, വാദ്യം എന്നിങ്ങനെ അഞ്ചു ഘടകങ്ങളുടെ സമഞ്ജസ സമ്മേളനമാണ് കഥകളി. ഇതു കൂടാതെ സാഹിത്യം ഒരു പ്രധാനവിഭാഗമാണെങ്ങിലും ഇതു ഗീതത്തിന്റെ ഉപവിഭാഗമായി കരുതപ്പെടുന്നു.
കളിതുടങ്ങുന്നതിനു മുൻപ് മദ്ദളകേളി(അരങ്ങുകേളി/ശുദ്ധമദ്ദളം), വന്ദനശ്ലോകം, തോടയം, പുറപ്പാട്, മേളപ്പദം(മഞ്ജുതര) തുടങ്ങിയ പ്രാരംഭച്ചടങ്ങുകൾ ഉണ്ട്. പശ്ചാത്തലത്തിൽ ഭാഗവതർ ആലപിക്കുന്ന പദങ്ങൾ ഹസ്തമുദ്രകളിലൂടെയും, മുഖഭാവങ്ങളിലൂടെയും അരങ്ങത്തു നടൻമാർ അഭിനയിച്ചാണ് കഥകളിയിൽ കഥ പറയുന്നത്. കഥകളിയിലെ വേഷങ്ങളെ പ്രധാനമായും പച്ച, കത്തി, കരി, താടി, മിനുക്ക് എന്നിങ്ങനെ അഞ്ചായി തിരിച്ചിരിക്കുന്നു. പച്ച സൽക്കഥാപാത്രങ്ങളും (സാത്വികം), കത്തി രാജസ കഥാപാത്രങ്ങളും(രാജാക്കന്മാരായ ദുഷ്ടകഥാപാത്രങ്ങളും) ആണ്. കരിവേഷം രാക്ഷസിമാർക്കാണ്. ചുവന്ന താടി താമസ(വളരെ ക്രൂരന്മാരായ) സ്വഭാവമുള്ള രാക്ഷസർ മുതലായവരും, കറുത്ത താടി കാട്ടാളർ മുതലായവരുമാണ്. ഹനുമാന് വെള്ളത്താടിയാണ് വേഷം. സ്ത്രീകളുടേയും മുനിമാരുടേയും വേഷം മിനുക്കാണ്. ഇത്തരത്തിൽ വേഷമണിയിക്കുന്നതിന് ചുട്ടികുത്ത് എന്നു പറയുന്നു.
രുഗ്മിണീസ്വയംവരം
പതിനേഴാം നൂറ്റാണ്ടിലാണ് കഥകളി ഉദ്ഭവിച്ചത്.[3] കൊട്ടാരക്കരത്തമ്പുരാൻ രാമായണത്തെ എട്ട് ദിവസത്തെ കഥയാക്കി വിഭജിച്ച് നിർമിച്ച രാമനാട്ടമാണ് പിൽക്കാലത്തു കഥകളിയായി പരിണമിച്ചത്. 1555-നും 1605-നും ഇടയ്ക്കാണ് രാമനാട്ടം ഉണ്ടാക്കിയത് എന്നാണ് പറയപ്പെടുന്നത്[4].
കഥകളിവേഷത്തെ പരിഷ്കരിക്കുകയും ചെണ്ട ഉപയോഗിക്കുകയും ചെയ്തത് വെട്ടത്തുനാട്ടുരാജാവായിരുന്നു. പാട്ടിനായി പ്രത്യേകം ആളെ നിറുത്തുന്ന രീതിയും വർണ്ണഭംഗിയുള്ള കിരീടങ്ങളും കടുത്തനിറത്തിലുള്ള കുപ്പായങ്ങളും പലവർണ്ണങ്ങളുപയോഗിച്ചുള്ള മുഖമെഴുത്തും വെട്ടത്തുരാജാവിന്റെ സംഭാവനയാണ്. ഇതിനെ വെട്ടത്തുനാടൻ എന്നാണ് വിളിക്കുന്നത്. [5] എത്യോപ്യയിലെ പരമ്പരാഗതവേഷമാണ് ഇതിനു പ്രചോദനമായിട്ടുള്ളത്[അവലംബം ആവശ്യമാണ്]. വെട്ടത്തുരാജാവിനെ കഥകളിപരിഷ്കരണത്തിൽ സഹായിച്ചത് കഥകളിപ്രേമിയായിരുന്ന ശങ്കരൻനായരായിരുന്നു.
രാമായണകഥയെ ഒൻപത് ഭാഗങ്ങളാക്കി ഭാഗിച്ച് 8ദിവസംകൊണ്ടായിരുന്നു ആദ്യകാല അവതരണം.സംഘക്കളി,അഷ്ടപദിയാട്ടം,തെയ്യം,പടയണി,കൂടിയാട്ടം,തെരുക്കൂത്ത് എന്നിങ്ങനെ ഒട്ടേറെ കലാരൂപങ്ങളിൽ നിന്നും സ്വാംശീകരിച്ചെടുത്തിട്ടുണ്ട്.രാമനാട്ടത്തിന്റെ അപരിഷ്കൃത അവതരണരീതികൾക്ക് മാറ്റം സംഭവിച്ചത് കല്ലടിക്കോടൻ, കപ്ലിങ്ങാടൻ, വെട്ടത്തുനാടൻ എന്നീ പരിഷ്കാരസമ്പ്രദായങ്ങളിലൂടേയാണ്. അഭിനേതാവ് തന്നെ ഗാനം ചൊല്ലി ആടുന്ന രാമനാട്ടരീതിക്ക് മാറ്റം വരുത്തി പിന്നണിയിൽ ഗായകരുടെ പാട്ടിനനുസരിച്ച് നടൻ അഭിനയിക്കുന്ന രീതി കൊണ്ടുവന്നത് വെട്ടത്തുനാടൻ സമ്പ്രദായമാണ്. ആട്ടത്തിനു ചിട്ടകൾ ഏർപ്പെടുത്തിയതും കൈമുദ്രകൾ പരിഷ്ക്കരിച്ചതും കല്ലടിക്കോടൻ സമ്പ്രദായമാണ്. അഭിനയരീതിയുടെ ഒതുക്കം ആണ് കല്ലുവഴിച്ചിട്ടയുടെ പ്രധാനസംഭാവന. കലാശങ്ങൾ, ഹസ്താഭിനയം എന്നിവയിലാണ് ഈ ശൈലീപ്രകാരം പരിഷ്കാരം നടന്നത്.
1. പതാക, 2.മുദ്രാഖ്യം, 3.കടകം, 4.മുഷ്ടി, 5.കർത്തരീമുഖം, 6.ശുകതുണ്ഡം, 7.കപിത്ഥകം, 8.ഹംസപക്ഷം, 9.ശിഖരം, 10.ഹംസാസ്യം, 11.അഞ്ജലി, 12.അർധചന്ദ്രം, 13.മുകുരം, 14.ഭ്രമരം, 15.സൂചികാമുഖം, 16.പല്ലവം, 17.ത്രിപതാക, 18.മൃഗശീർഷം, 19.സർപ്പശിരസ്സ്, 20.വർദ്ധമാനകം, 21.അരാളം, 22.ഊർണ്ണനാഭം, 23.മുകുളം, 24.കടകാമുഖം
കഥകളിക്ക് ചുട്ടികുത്തുന്നു
കഥകളിയിൽ പ്രധാനമായി ആറു തരത്തിലുള്ള വേഷങ്ങളാണുള്ളത്. കഥാപാത്രങ്ങളുടെ
ആന്തരീകസ്വഭാവത്തിനനുസരിച്ചാണ് വിവിധവേഷങ്ങൾ നൽകുന്നത്. ഇവരുടെ
ചമയത്തിലുള്ള നിറക്കൂട്ടുകളും വേഷവിധാനങ്ങളും ഈ വേഷങ്ങൾ അനുസരിച്ച്
വ്യത്യസ്തമാണ്.
കത്തിവേഷം അണിഞ്ഞ കഥകളി കലാകാരൻ
കാട്ടാളൻ കരിവേഷത്തിൽ
Kathakali (Malayalam: കഥകളി, kathakaḷi; Sanskrit: कथाकळिः, kathākaḷiḥ) is a stylized classical Indian dance-drama noted for the attractive make-up of characters, elaborate costumes, detailed gestures and well-defined body movements presented in tune with the anchor playback music and complementary percussion. It originated in the country's present day state of Kerala during the 17th century and has developed over the years with improved looks, refined gestures and added themes besides more ornate singing and precise drumming.[1]
History
Popular belief is that kathakali is emerged from "Krishnanattam", the dance drama on the life and activities of Lord Krishna created by Sri Manavedan Raja, the Zamorin of Calicut (1585-1658 AD). Once Kottarakkara Thampuran, the Raja of Kottarakkara who was attracted by Krishnanattam requested the Zamorin for the loan of a troupe of performers. Due to the political rivalry between the two, Zamorin did not allow this. So Kottarakkara Thampuran created another art form called Ramanattam which was later transformed into Aattakatha. Krishnanaattam was written in Sanskrit, and Ramanattam was in Malayalam. By the end of 17th century, Attakatha was presented to the world with the title 'Kathakali'.Kathakali also shares a lot of similarities with Krishnanattam, Koodiyattam (a classical Sanskrit drama existing in Kerala) and Ashtapadiyattam (an adaptation of 12th-century musical called Gitagovindam). It also incorporates several other elements from traditional and ritualistic art forms like Mudiyettu, Thiyyattu, Theyyam and Padayani besides a minor share of folk arts like Porattunatakam. All along, the martial art of Kalarippayattu has influenced the body language of Kathakali. The use of Malayalam, the local language (albeit as a mix of Sanskrit and Malayalam, called ), has also helped the literature of Kathakali sound more transparent for the average audience.
As a part of modernising, propagating, promoting and popularizing Kathakali, the International Centre for Kathakali at New Delhi has taken up a continuing project since 1980 of producing new plays based on not only traditional and mythological stories, but also historical stories, European classics and Shakespeare's plays. Recently they produced Kathakali plays based on Shakespeare's Othello and Greek-Roman mythology of Psyche and Cupid.
Even though the lyrics/literature would qualify as another independent element called Sahithyam, it is considered as a component of Geetha or music, as it plays only a supplementary role to Nritham, Nrithyam and Natyam.
Kathakali plays
Further information: Aattakatha
The most popular stories enacted are Nalacharitham (a story from the Mahabharata), Duryodhana Vadham (focusing on the Mahabharata war after profiling the build-up to it), Kalyanasougandhikam, (the story of Bhima going to get flowers for his wife Panchali), Keechakavadham (another story of Bhima and Panchali, but this time during their stint in disguise), Kiratham (Arjuna and Lord Shiva's fight, from the Mahabharata), Karnashapatham (another story from the Mahabharata), Nizhalkuthu and Bhadrakalivijayam authored by Pannisseri Nanu Pillai. Also staged frequently include stories like Kuchelavrittam, Santanagopalam, Balivijayam, Dakshayagam, Rugminiswayamvaram, Kalakeyavadham, Kirmeeravadham, Bakavadham, Poothanamoksham, Subhadraharanam, Balivadham, Rugmangadacharitam, Ravanolbhavam, Narakasuravadham, Uttaraswayamvaram, Harishchandracharitam, Kacha-Devayani and Kamsavadham.
Recently, as part of attempts to further popularise the art, stories from other cultures and mythologies, such as those of Mary Magdalene from the Bible, Homer's Iliad, and William Shakespeare's King Lear and Julius Caesar besides Goethe's Faust too have been adapted into Kathakali scripts and on to its stage. Synopsis of 37 kathakali stories are available in kathakalinews.com.
Music
The language of the songs used for Kathakali is Manipravalam. Though most of the songs are set in ragas based on the microtone-heavy Carnatic music, there is a distinct style of plain-note rendition, which is known as the Sopanam style. This typically Kerala style of rendition takes its roots from the temple songs which used to be sung (continues even now at several temples) at the time when Kathakali was born.As with the acting style, Kathakali music also has singers from the northern and southern schools. The northern style has largely been groomed by Kerala Kalamandalam in the 20th century. Kalamandalam Neelakantan Nambisan, an overarching Kathakali musician of those times, was a product of the institute. His prominent disciples include Kalamandalam Unnikrishna Kurup, Kalamandalam Gangadharan, Kalamandalam P.G. Radhakrishnan, Rama Varrier, Madambi Subramanian Namboodiri, Tirur Nambissan, Kalamandalam Sankaran Embranthiri, Kalamandalam Hyderali, Kalamandalam Haridas, Subramanian, Kalanilayam Unnikrishnan and Kalamandalam Bhavadasan. The other prominent musicians of the north feature Kottakkal Vasu Nedungadi, Kottakkal Parameswaran Namboodiri, Kottakkal P.D. Narayanan Namboodiri, Kottakkal Narayanan, Kalamandalam Anantha NarayananKalamandalam Sreekumar Palanad Divakaran, Kalanilayam Rajendran, Kolathappilli Narayanan Namboodiri, Kalamandalam Narayanan Embranthiri, Kottakkal Madhu, Kalamandalam Babu Namboodiri, Kalamandalam Harish and Kalamandalam Vinod. In the south, some of whom are equally popular in the north these days, include Pathiyur Sankarankutty. Southerner musicians of the older generation include Cherthala Thankappa Panikker, Thakazhi Kuttan Pillai, Cherthala Kuttappa Kurup, Thanneermukkam Viswambharan and Mudakkal Gopinathan.
Performance
Acting
A Kathakali actor uses immense concentration, skill and physical stamina, gained from regimented training based on Kalaripayattu, the ancient martial art of Kerala, to prepare for his demanding role. The training can often last for 8–10 years, and is intensive. In Kathakali, the story is enacted purely by the movements of the hands (called mudras or hand gestures) and by facial expressions (rasas) and bodily movements. The expressions are derived from Natyashastra (the tome that deals with the science of expressions) and are classified into nine as in most Indian classical art forms. Dancers also undergo special practice sessions to learn control of their eye movements.There are 24 basic mudras—the permutation and combination of which would add up a chunk of the hand gestures in vogue today. Each can again can be classified into 'Samaana-mudras'(one mudra symbolising two entities) or misra-mudras (both the hands are used to show these mudras). The mudras are a form of sign language used to tell the story.
The main facial expressions of a Kathakali artist are the 'navarasams' (Navarasas in anglicised form) (literal translation: Nine Tastes, but more loosely translated as nine feelings or expressions) which are Sringaram (amour), Hasyam (ridicule, humour), Bhayanakam (fear), Karunam (pathos), Roudram (anger, wrath), Veeram (valour), Beebhatsam (disgust), Adbhutam (wonder, amazement), Shantam (tranquility, peace). The link at the end of the page gives more details on Navarasas.
Notable training centres and masters
Kathakali artistes need assiduous grooming for almost a decade's time, and most masters are products of accomplished institutions that give a minimum training course of half-a-dozen years. The leading Kathakali schools (some of them started during the pre-Independent era India) are Kerala Kalamandalam (located in Cheruthuruthy near Shoranur), PSV Natya Sangham (located in Kottakal near Kozhikode), Sadanam Kathakali and Classical Arts Academy (or Gandhi Seva Sadan located in Perur near Ottappalam in Palakkad), Unnayi Varier Smaraka Kalanilayam (located in Irinjalakuda south of Thrissur), Margi in Thiruvananthapuram, Muthappan Kaliyogam at Parassinikkadavu in Kannur district and RLV School at Tripunithura off Kochi and Kalabharathi at Pakalkkuri near Kottarakkara in Kollam district, Sandarshan Kathakali Kendram in Ambalapuzha and Vellinazhi Nanu Nair Smaraka Kalakendra in Kuruvattor. Outside Kerala, Kathakali is being taught at the International Centre for Kathakali in New Delhi, Santiniketan at Visva-Bharati University in West Bengal, Kalakshetra in Chennai and Darpana Academy in Ahmedabad among others. PadmaSree Guru Chengannur Raman Pillai mostly known as 'Guru Chengannur'was running a traditional Gurukula Style approach to propagate Kathakali.‘Guru Chengannur” is ever renowned as the Sovereign Guru of Kathakali. His precision in using symbols, gestures and steps were highest in the field of Kathakali. Guru Chegannur's kaththi vesham, especially the portrayal of Duryodhana enthralled the audience every time he performed. A master of the art, he found immense happiness and satisfaction in the success and recognition of his disciples.
Senior Kathakali exponents of today include Padma Bhushan Kalamandalam Ramankutty Nair, Padma Shri Kalamandalam Gopi, Madavoor Vasudevan Nair, Chemancheri Kunhiraman Nair, Kottakkal Krishnankutty Nair, Mankompu Sivasankara Pillai, Sadanam Krishnankutty, Nelliyode Vasudevan Namboodiri, Kalamandalam Vasu Pisharody, FACT Padmanabhan, Kottakkal Chandrasekharan, Margi Vijayakumar, Kottakkal Nandakumaran Nair, Vazhenkada Vijayan, Inchakkattu Ramachandran Pillai, Kalamandalam Kuttan, Mayyanad Kesavan Namboodiri, Mathur Govindan Kutty, Narippatta Narayanan Namboodiri, Chavara Parukutty, Thonnakkal Peethambaran, Sadanam Balakrishnan, Kalanilayam Gopalakrishnan, Chirakkara Madhavankutty, Sadanam K. Harikumaran, Thalavadi Aravindan, Kalanilayam Balakrishnan, Pariyanampatta Divakaran, Kottakkal Kesavan, Kalanilayam Gopi and Kudamaloor Muralikrishnan. The late titan actor-dancers of Kathakali's modern age (say, since the 1930s) include Pattikkamthodi Ravunni Menon, Chenganoor Raman Pillai, Chandu Panicker, Thakazhi Guru Kunchu Kurup, Padma Shri Kalamandalam Krishnan Nair, Padma Shri Vazhenkada Kunchu Nair, Kavalappara Narayanan Nair, Kurichi Kunhan Panikkar, Thekkinkattil Ramunni Nair, Padma Shri Keezhpadam Kumaran Nair, Kalamandalam Padmanabhan Nair, Mankulam Vishnu Namboodiri, Oyur Kochu Govinda Pillai, Vellinezhi Nanu Nair, Padma Shri Kavungal Chathunni Panikkar, Kudamaloor Karunakaran Nair, Kottakkal Sivaraman, Kannan Pattali, Pallippuram Gopalan Nair, Harippad Ramakrishna Pillai, Champakkulam Pachu Pillai, Chennithala Chellappan Pillai, Guru Mampuzha Madhava Panicker, and Vaikkom Karunakaran.
Kathakali is still hugely a male domain but, since the 1970s, females too have made entry into the art form on a recognisable scale. The central Kerala temple town of Tripunithura has, in fact, a ladies troupe (with members belonging to several part of the state) that performs Kathakali, by and large in Travancore.
Kathakali styles
Of late, these have narrowed down to the northern (Kalluvazhi) and southern (Thekkan) styles. It was largely developed by the legendary Pattikkamthodi Ravunni Menon (1881-1949) that is implemented in Kerala Kalamandalam (though it has also a department that teaches the southern style), Sadanam, RLV and Kottakkal. Margi has its training largely based on the Thekkan style, known for its stress on drama and part-realistic techniques. Kalanilayam, effectively, churns out students with a mix of both styles.
Other forms of dance and offshoots
Kerala Natanam is a kind of dance form, partly based on Kathakali techniques and aesthetics, developed and stylised by the late dancer Guru Gopinath in the mid-20th century. Kathakali also finds portrayal in Malayalam feature films like Vanaprastham, Parinayam, Marattam, and Rangam. Besides documentary films have also been shot on Kathakali artistes like Chenganoor Raman Pillai, Kalamandalam Krishnan Nair, Keezhpadam Kumaran Nair, Kalamandalam Ramankutty Nair, Kalamandalam Gopi and Kottakkal Sivaraman.As for fictional literature, Kathakali finds mention in several Malayalam short stories like Karmen (by N.S. Madhavan) and novels like Keshabharam (by P.V. Sreevalsan). Even the Indo-Anglian work like Arundhati Roy's Booker prize-winning The God of Small Things has a chapter on Kathakali, while, of late, Anita Nair's novel, Mistress, is entirely wrapped in the ethos of Kathakali.
Similar musical theater is popular in Kasaragod and the coastal and Malenadu regions of Karnataka, viz. Yakshagana. Though Yakshagana resembles Kathakali in terms of its costume and makeup to an extent, Yakshagana is markedly different from Kathakali as it involves dialogues and method acting also the narration is in Kannada, wherein philosophical debates are also possible within framework of the character.
Kottayam thamburan's way of presenting kathakali was later known as Kallikkoden sambradayam. Chathu Paniker,the introducer of Kallikkoden Sambrathayam, stayed in Kottayam for five years with Kottayam Thamburan's residence and practiced Kallikkoden Sambrathayam. Then he returned to his home place. After a short period Chathu Paniker reached Pulapatta as instructed by Kuthiravattath nair. That was around the year ME 865. Many deciples from Kadathanadu, Kurumbra nadu, Vettathu nadu, Palakkadu and Perumpadappu studied kathakali(Kallikkoden Sambrathayam ) By that time Chathu Paniker was an old man. Some years later he died from Pulapatta.
Noted Kathakali villages and belts
There are certain pockets in Kerala that have given birth to many Kathakali artistes over the years. If they can be called Kathakali villages (or some of them, these days, towns), here are some of them: Vellinezhi, Kuruvattoor, Karalmanna, Cherpulassery, Kothachira, peringode, sreekrishnapuram Kongad and Ottapalam in Palakkad district, Vazhenkada in Malappuram district, Thichur or Tichoor, Guruvayur, Thiruvilwamala and Irinjalakuda in Thrissur district, Tripunithura in Ernakulam district and Kuttanad, Harippad belt in Alappuzha district besides places in and around Thiruvanathapuram in south Travancore and Payyannur in north Malabar.Awards for Kathakali artistes
Main article: Awards for Kathakali artistes
- Sangeet Natak Akademi Awardees - Kathakali (1956–2005)
- Nambeesan Smaraka Awards—For artistic performances related kathakali{1992-2008}
Kathakali Attams [Elaki Attams]
Attams or more specifically "elaki attams" are sequences of acting within a story acted out with the help of mudras without support from vocal music. The actor has the freedom to change the script to suit his own individual preferences. The actor will be supported ably by Chenda, Maddalam, and Elathalam (compulsory), Chengila (not very compulsory).The following are only some examples. 'Kailasa Udharanam' and 'Tapas Attam' are very important attams and these are described at the end. Two of the many references are Kathakali Prakaram, pages 95 to 142 by Pannisheri Nanu Pillai and Kathakaliyile Manodharmangal by Chavara Appukuttan Pillai.
Vana Varnana: Bhima in Kalyana Saugandhika
Modern man looks at the forest, indeed the birthplace of primates, with a certain wonder and a certain respect. Kathakali characters are no exception.When Pandavas were living in the forest, one day, a flower, not seen before, wafted by the wind, comes and falls at the feet of Panchali. Exhilarated by its beauty and smell, Panchali asks Bhima to bring her more such flowers. To her pleasure Bhima is ready to go at once. But Panchali asks him what he shall do for food and drink on the way. Bhima thinks and says "Food and Drink! Oh, this side glance (look) of yours. This look of longing. This look of anticipation. The very thought fills me up. I don't need any food and drink at all. Let me go." He takes his mace and off he goes. Ulsaham (enthusiasm) is his Sdhayi Bhavam (permanent feature).
"Let me go at once in search of this flower," says Bhima. "The scented wind is blowing from the southern side. Let me go that way." After walking some distance he sees a huge mountain called Gandhamadana and three ways. He decides to take the middle one which goes over the mountain. After going further "The forest is getting thicker. Big trees, big branches in all directions. The forest looks like a huge dark vessel into which even light can not penetrate. This is my (Bhima's) way. Nothing can hinder me." So saying he pulls down many trees. Sometimes he shatters the trees with his mace. Suddenly he sees an elephant. "Oh! Elephant." He describes it. Its trunk. Sharp ears.
The itching sensation in the body. It takes some mud and throws on the body. Oh good. Then it sucks water and throws on the body. Somewhat better. Slowly it starts dosing even though alert at times. A very huge python is approaching steadily. Suddenly it catches hold of the elephant's hind leg. The elephant wakes up and tries to disengage the python. The python pulls to one side. The elephant kicks and drags to the other side. This goes on for some time. Bhima looks to the other side where a hungry lion is looking for food. It comes running and strikes the elephants head and eats part of the brain and goes off. The python completes the rest. "Oh my god, how ruthless!" says Bhima and proceeds on his way.
Udyana Varnana: Nala in Nalacharitham second day
Descriptions of gardens are found in most dance forms of India and abroad. These are also common in Kathakali.Newly married Nala and Damayanthi are walking in the garden. When Nala was lovingly looking at Damayanthi a flower falls on her. Nala is overjoyed and thinks that this is a kindness nature has shown on his wife. Nala says "On seeing the arrival of their queen, the trees and climbers are showing happiness by dropping flowers on you." He tells her, "See that tree. When I used to be alone the tree used to hug the climber and seemingly laugh at my condition." Then he looks at the tree and says, "Dear Tree, look at me now. See how fortunate I am with my beautiful wife."
Both wander about. A bumblebee flies towards Damayanthi. Immediately Nala protects her face with a kerchief. He looks at the bee and then at Damayanthi. He says, "On seeing your face the bee thought it was a flower and came to drink the nectar." Nala and Damayanthi listen to the sounds coming out of the garden. Damayanti says, "It appears that the whole garden is thrilled. The flowers are blooming and smiling. Cuckoos are singing and the bees are dancing. Gentle winds are blowing and rubbing against our bodies. How beautiful the whole garden looks." Then Nala says that the sun is going down and it is time for them to go back and takes her away.
Shabda Varnana: Hanuman in Kalyana Saugandhikam
While Bhima goes in search of the flower, here Hanuman is sitting doing Tapas with mind concentrated on Sri Rama.When he hears the terrible noises made by Bhima in the forest he feels disturbed in doing his Tapas. He thinks "What is the reason for this?" Then the sounds become bigger. "What is this?" He thinks, "The sounds are getting bigger. Such a terrible noise. Is the sea coming up thinking that the time is ripe for the great deluge (Pralaya). Birds are flying helter-skelter. Trees look shocked. Even Kali Yuga is not here. Then what is it? Are mountains quarreling with each other? No, That can't be it. Indra had cut off the wings of mountains so that they don't quarrel. Is the sea changing its position? No it can't be. The sea has promised it will not change its position again. It can't break the promise." Hanuman starts looking for clues. "I see elephants and lions running in fear of somebody. Oh a huge man is coming this way. Oh, a hero is coming. He is pulling out trees and throwing it here and there. Okay. Let him come near, We will see."
Thandedattam: Ravana in Bali Vadham
After his theranottam Ravana is seen sitting on a stool. He says to himself "I am enjoying a lot of happiness. What is the reason for this?" Thinks. "Yes I know it. I did Tapas to Brahma and received all necessary boons. Afterwards I won all ten directions. I also defeated my elder brother Vaishravana. Then I lifted Kailas mountain when Siva and Parvathi were having a misunderstanding. Parvathi got frightened and embraced Siva in fear. Siva was so happy he gave a divine sword called Chandrahasa. Now the whole world is afraid of me. That is why I am enjoying so much happiness." He goes and sits on the stool. He looks far away. "Who is coming from a distance. he is coming fast. Oh, it is Akamba. Okay. Let me find out what news he has for me."Ashrama Varnana: Arjuna in Kiratham
Arjuna wants to do Tapas to Lord Siva and he is looking a suitable place in the Himalayan slopes. He comes to place where there is an ashram. Arjuna looks closely at the place. "Oh. What a beautiful place this is. A small river in which a very pure water is flowing. Some hermits are taking baths in the river. Some hermits are standing in the water and doing Tapsas. Some are facing the Sun. Some are standing in between five fires." Arjuna salutes the hermits from far. He says to himself "Look at this young one of a deer. It is looking for its mother. It seems to be hungry and thirsty. Nearby a female tiger is feeding its young ones. The little deer goes towards the tigress and pushes the young tiger cubs aside and starts drinking milk from the tigress. The tigress looks lovingly at the young deer and even licks its body as if it were its own child. How beautiful. How fulfilling."Again he looks "Here on this side a mongoose and a serpent forgetting their enmity are hugging each other. This place is really strange and made divine by saints and hermits. Let me start my Tapas somewhere nearby."
A sloka called "Shikhini Shalabha" can be selected instead of the above if time permits.
An Attam Based on a Sloka
Sansrit slokas are sometimes shown in mudras and it has a pleasing and exhilarating effect. Different actors use slokas as per his own taste and liking. However, the slokas are taught to students during their training period. An example is given below.Kusumo Kusumolpatti Shrooyathena ChathushyatheMeaning a flower blooming inside another flower is not known to history. But, my dear, in your lotus like face are seen two blue Neelolpala flowers (eyes).
Bale thava Mukhambuje Pashya Neelolpaladwayam
A Conversation based on a sloka
Sanskrit slokas can also be used to express an intent. One such example is a sloka used by Arjuna addressed to Mathali the charioteer in Kalakeya Vadham. Sloka:Pitha: Kushalee Mama hritha Bhujaam
Naatha Sachee Vallabha:
Maatha: kim nu Pralomacha Kushalinee
Soonurjayanthasthayo
Preethim va Kushchate Thadikshnavidhow
Cheta Samutkanuthe
Sutha: tvam Radhamashu Chodaya vayam
Dharmadivam Mathala
Meaning: The husband of Indrani and the lord of gods my father - Is he in good health? His son Jayantha - Is he strictly following the commands of his father? Oh, I am impatient to see all of them.
Swarga Varnana: Arjuna in Kalakeya Vadham
Arjuna goes to heaven on the invitation of his father, Indra. After taking permission from Indrani he goes out to see all the places in Swarga. First he sees a building, his father's palace. It is so huge with four entrances. It is made of materials superior to gold and jewels of the world. Then he goes ahead and sees Iravatha. Here he describes it as a huge elephant with four horns. He is afraid to touch it. Then he thinks that animals in Swarga can't be cruel like in the world and so thinking he goes and touches and salutes Iravatha. He describes the churning of the white sea by gods and demons with many details and how Iravatha also came out of the white sea due to this churning.He walks on and sees his father's (Indra's) horse. It is described as being white and its mane is sizzling like the waves of the white sea from which it came. He touches and salutes the horse also. Then he goes to see the river of the sky (or milky way). He sees many birds by this river and how the birds fly and play is shown.
Then he sees the heavenly ladies. Some are collecting flowers, and one of them comes late and asks for some flowers for making garland. The others refuse. She goes to the Kalpa Vriksha and says "please give me some flowers." Immediately a shower of flowers occurs which she collects in her clothes and goes to make garlands chiding the others. "See... I also got flowers." After this he sees the music and dance of the heavenly ladies. First it starts with the adjustments of instruments Thamburu, Mridangam, Veena. Then the actual music starts along with the striking of cymbals. Then two or three types of dances are shown. Then comes juggling of balls. It is described by a sloka thus:
Ekopi Thraya Iva Bhathi KandukoyamMeaning One ball looks like three balls. When it is in the hands of the juggler, it takes the redness of the hands, when it goes up it takes the blueness of the eyes, when it strikes the ground it becomes white from the whiteness of the leg nails. Once a juggled ball falls down. Then she, the juggler, somehow manages to proceed and remarks "See.. how I can do it".
Kanthayaa: Karathala Raktharaktha:
Abhrastho Nayanamareechi Neelaneelo
Popular belief is that kathakali is emerged from "Krishnanattam", the dance drama on the life and activities of Lord Krishna created by Sri Manavedan Raja, the Zamorin of Calicut (1585-1658 AD). Once Kottarakkara Thampuran, the Raja of Kottarakkara who was attracted by Krishnanattam requested the Zamorin for the loan of a troupe of performers. Due to the political rivalry between the two, Zamorin did not allow this. So Kottarakkara Thampuran created another art form called Ramanattam which was later transformed into Aattakatha. Krishnanaattam was written in Sanskrit, and Ramanattam was in Malayalam. By the end of 17th century, Attakatha was presented to the world with the title 'Kathakali'. Kathakali also shares a lot of similarities with Krishnanattam, Koodiyattam (a classical Sanskrit drama existing in Kerala) and Ashtapadiyattam (an adaptation of 12th-century musical called Gitagovindam). It also incorporates several other elements from traditional and ritualistic art forms like Mudiyettu, Thiyyattu, Theyyam and Padayani besides a minor share of folk arts like Porattunatakam. All along, the martial art of Kalarippayattu has influenced the body language of Kathakali. The use of Malayalam, the local language (albeit as a mix of Sanskrit and Malayalam, called ), has also helped the literature of Kathakali sound more transparent for the average audience. As a part of modernising, propagating, promoting and popularizing Kathakali, the International Centre for Kathakali at New Delhi has taken up a continuing project since 1980 of producing new plays based on not only traditional and mythological stories, but also historical stories, European classics and Shakespeare's plays. Recently they produced Kathakali plays based on Shakespeare's Othello and Greek-Roman mythology of Psyche and Cupid.
Even though the lyrics/literature would qualify as another independent element called Sahithyam, it is considered as a component of Geetha or music, as it plays only a supplementary role to
Bhumau Talcharana Naghamshu Gaurgaura:
At one time a garment slips from a lady's body and she adjusts the cloth showing shameful shyness (Lajja). Then the ladies go in for a Kummi dance. As Arjuna was enjoying this dance, suddenly somebody calls him. Arjuna feels scared. "Oh God, where am I?" he says and beats a hasty retreat.
Tapas Attam: Ravana in Ravana Ulbhavam
[Background: Mali, Sumali and Malyavan were three brothers ruling Sri Lanka. During a war between them and Indra, Indra requested help from Lord Vishnu and as a consequence Lord Vishnu killed Mali. Sumali and Malyavan escaped to Patala. Kaikasi was the daughter of Sumali. She wandered in the forest. She belong three boys through a great sage called Vishravassu. (Vishravassu had an earlier son called Vaishravana who became the richest among all people.) The eldest boy of Kaikasi was Ravana followed by Kumbhakarna and Vibhishana.]Scene1
When Ravana was a young boy (Kutti Ravana vesham), one day he was sleeping on his mothers lap in a place called madhuvanam. At that time Kaikasi sees Vaishravana flying overhead in his vimana (mythical aeroplane). She thinks “Oh, that is Vaishravana, technically a brother of my son who is sleeping on my lap. He is rich and strong. My son is so poor and weak. While thinking thus a drop of tear from her eyes drops on Ravana’s face. Ravana suddenly wakes up and sees his mother crying. When he knew the reason he could not bear it. He says he is going to do tapas to Brahma to get boons so that he will be strong and rich.Scene2
(The tapas itself is shown as a part of autobiographical narration of adult ravana)Ravana (adult Ravana, not kutti Ravana) is sitting on a stool. He thinks “Why am I so happy? How did I become so rich and strong? Oh yes. It is because of the tapas I did. What made me do the tapas? When I was a young boy, one day I was sleeping on my mother’s lap in a place called Madhuvanam. A drop of tear from her eyes falls on my face. I asked her why she was crying. She said she saw Vaishravana flying overhead in his vimana (plane). She told me Vaishravan was a brother of mine now flying in a plane. He is rich and strong. I am so poor and weak. When I heard this comparison between me and my brother, I could not bear it. I am going to do tapas to Brahma to get boons so that I will be strong and rich.
I made five different types of fires (while doing tapas gods are approached through Agni the god of fire). Then I started my tapas. I asked my brothers to stand guard and also keep the fires burning. Then I fully concentrated on tapas. Time passed but Brahma did not appear. I looked. Why is Brahma not appearing? I doubled my concentration. Time passed. Brahma is not appearing. Still not appearing? I cut one of my heads and put it in the fire. Waited, Brahma did not come. One more head rolls. Still no Brahma comes. Heads roll and roll. No Brahma. Only one head is left. First I thought of stopping my tapas. But no! Never! That will be an insult to me and my family. It is better to die than stop. Also when I die Brahma will be judged as being partial. With great determination I swung the sword at my last neck, when, lo and behold, suddenly Brahma appeared and caught my hand. I looked at him with still un-subsided, but gradually subsiding anger. Brahma asked me what boons I wanted. I asked for a boon that I should win all the worlds and have all the wealth and fame and that I should not be killed except by man. I also asked him to give boons for my brothers.
In the next scene Ravana asks Kumbhakarna and Vibhishana what boons they got. Unfortunately Kumbhakarna’s tongue got twisted while asking for boon and he got ‘sleep’ instead of becoming the ‘king of gods’. Ravana laughed it off. As for Vibhishana, he being a bhaktha of Vishnu, asked for Vishnu’s blessings and got it. Ravana laughs it off and also decides to conquer all the worlds and starts preparing his grand army for the big conquest of the worlds.
[This method of presentation with a peculiar sequence has a tremendous dramatic affect. The main actor redoes a small part of what happened to kutti Ravana vesham, and this gives a view of the high contrast between the boy and the man Ravana. Similarly the presence of Kumbhakarna and Vibhishana in the subsequent scene offers a good smile on the face of the viewer at the end of the play.]
Kailasa Uddharanam: Ravana in Bali Vijayam
[Background and Previous scene: After receiving the boons, and widening his kingdom in all directions, Ravana lives in Sri Lanka with great pomp and splendor. One day he sees Saint Narada approaching his palace singing songs in praise of him ‘Jaya jaya Ravana, Lanka Pathe’. Happily he receives Narada and seats him next to him. After telling Narada about the victory of his son Indrajith on Indra, Ravana tells Narada “Now there is nobody on earth or other worlds who can fight with me”. To this Narada replies “ Very true indeed, but there is one huge monkey called Bali who says he can defeat you. He even said that you are just like a blade of grass to him. Well let him say what he wants. You are unbeatable.” Then Narada says ‘let us go there and see him’. Both decide to go. But Ravana takes his famous sword called “Chandrahasam”. Then Narada asks the history of this sword. Ravana’s Attam Starts.]Ravana says “I received this sword from Lord Siva. It happened thus. Once when I was conquering new places and expanding my empire I happened to be going across the Kailasa mountain. The plane got stuck on the mountain unable to move forward. I got down from the plane and looked at the mountain. (Looks from one end to the other first horizontally and then vertically.) So huge it was. Then I decided to lift it with my bare hand and keep it aside and move forward. I started sticking my hands under it one by one. Then I tried to lift it. It doesn’t move. I put more force and more force. It moved just a bit. I pushed harder and harder, slowly it started moving then again and again and it moved easily. Then I lifted it up with my hands and started juggling it (exaggeration evident).
“At that particular time Lord Siva was quarreling with his wife Parvathi. Why did they fight? The story is as follows. Parvathi had gone for enjoying swimming and bathing in some beautiful pond. At that time Siva opened his jata (disheveled long hair) and called Ganga for some entertainment after asking Ganapathi and Subramania to go for some errands. Somehow becoming suspicious, right at that time, Parvathi came back in a hurry with wet clothes and saw Siva with Ganga. Siva was wondering what to do and it was at that time that Ravana started lifting the Kailasa. When Kailasa started shaking Parvathi got scared and ran to Siva and hugged him. So the quarrel ended and Siva was happy. “As a reward Siva called me and gave me this famous Chandrahasa sword.”
Then Narada and Ravana leave to meet Bali. Ravana wanted to take the sword along with him, but Narada suggested that the sword is not required for teaching a lesson to Bali who is after all an unarmed monkey.
Kathakali
Background.
Kathakali
is, literally, story-play, a vibrant dance drama of the classical
tradition in Kerala, the southern most state in India. At the deepest
level it is ritualistic. It has all the elements of folk dance, music,
elaborate make-up and costume. All these formative factors evolved
gradually to become what we have today one of the best, scientifically
codified performances of the Classical Theatre of the world. It is said
to have originated from Ramanattam, a modified and a more enriched form
of Krishnanattam with the creative initiative of the local political
chieftain, Kottarakkara Thampuran. Krishnanattam was a narrative
performance in Sanskrit while Ramanattam was written in Malayalam,
thereby making it popular and accessible to larger audience.
Krishnanattam was the story of Lord Krishna, while Ramanattam was based
on the life of Lord Sri Rama, another incarnation of Mahavishnu.
Song, dance and percussion.
The
stories of Kathakali are mainly based on the epics, The Mahabharatha
and the Ramayana. Kathakali in Malayalam language is Katha (meaning
story) and Kali (meaning plays). It is a happy blending of Natyam
(dance with emphasis on facial expression), Nritham (Rhythmic dance),
Nrithyam (dramatic Enactment with hand gestures), Geetha (Vocal
accompaniment / Song) and finally, Vadyam (Instrumental accompaniment).
This combination is called Touryatrikam (Song, Dance and percussion).
All
this springs from a highly developed branch of literature with
classical roots in plot, characters, vision and in metric expression.
Thus there are more than 101 stories (AttaKathas) written by well-known
poets and artists like Kottarakkara Thampuran, Irayimmen Thampi, Unnayi
Varier, Karthika Thirunal and others.
Training.
The
actor requires rigorous training at least for six years consecutively
to present a performance. He would be trained in all fine arts,
especially in classical (epic) literature, acting of different types,
music, movement, costume, make up etc. The training starts at a very
young age of the actor, mostly between the age of 11 and 14.
Acting.
Kathakali
follows mainly the Indian classical concepts of acting in the
Natyasasthra, elaborated and embellished by later acting manuals. The
four types of Abhinaya detailed in the ancient Natyasashtra are adhered
to in the Kathakali performance. The Aharya (dress and deportment),
Vachika (Spoken words, sounds, singing etc), Angika (Movements, physical
acting, gestures, use of the whole body etc.) and the Sattvika (mental,
spiritual and creative acting expressing various emotions and
sentiments) are the four types of Acting.
Make-up.
Another
very striking and attractive elements of Kathakali its elaborate make
up depicting different kinds of characters. The make-up has many
strands, typically native of the folk traditions of Kerala, a region
blessed by greenery, valleys mountains and waters. The colours used in
the Kathakali make up are the original natural contributions of the
country. This traditional colour combination symbolises various traits
of characters, emotions and their motif. The make up (or roles) is
mainly divided in to five types.
1. Pacha -
deep green face and chutty is fixed on it - for Gods, righteous heroes
of moral excellence, noble characters like Krishna, Rama, Nala, etc.
2. Katti –
(literally, knife) Green face, sides of the noses in red, shapes of
their colour positions resemble sharply bent daggers - for anti-heroes,
Asuras, villainous, arrogant like Ravana, Dussasana, Kamsa etc.
3. Kari – Black faces for vile and evil characters - for Suurpanaka, Simhika etc.
4. Minukku – A smoothening make up with yellow and red pigments - for Brahmins, saints and noble women.
5. Taadi – (Beard) Vella (White for Hanuman), Karuppu (Black for Kali, Kattalan),Chuvanna (Red for Bali, Sugriva), depending upon the traits of the characters.
Kathakali is the model of Total Theatre. It is acclaimed and accepted by world renowned theatre personalities like Grotovski, Eugino Barba and others.
Elegance and aesthetics.
It
is a vigorous classical performance, colourful and other-worldly with
different layers of cultural and aesthetic codes. The characters are
super natural and larger than the real in their religio-theatrical
appearance. Enlarged make up, costume, codified mudras for
communication etc make it very distinct. The use of Chenda (percussion
instruments) and symbols highlights the depth of the classical dimension
of the strenuous physical acting and the equally powerful singing of
the musicians from behind. The hand gestures of the actors numbering
sixty-four basic poses communicate about five hundred words.
Normally
Kathakali is an over night performance starting at about 6 pm and
ending at 6 am next day. It is performed in and around the temple
premises and in general public performance spaces as well. The
KeliKottu, the invocation on the percussion (Chenda) is a kind of
announcement and the people around from all walks of life flock to the
performance spot, ready to spend the whole night seeing Kathakali. It
is performed in front of a large bronze lamp lit by coconut oil. Behind
the lamp is the half curtain held by two persons on either side, when
required. There is no other property except a stool, to be used for
some characters to stand on it or for others to rest on it if needed.
Different sequences.
The performance has usually seven – Sequences or stages :
1. Purappadu (first appearance of a character on the stage),
2. Todayam (the basic Nritt or Dance),
3. Tira nottam (curtain look, by heroes and kings on their appearance),
4. Kummi (dancing entry of the female characters),
5. Kathakali (the enactment of the main story),
6. Kalaasham (a passage of vigorous dance in between two pieces of verse – play) and
7. Finally, the Benediction Dance.
Dramatic.
Most
of the stories of Kathakali are highly dramatic with characters of
conflicting nature and intense emotional development. The process is
gradual, enabling the spectators to go deeper and deeper in one’s
relationship with the entire universe. The purpose is to ennoble the
audience and to have a better system of moral and spiritual life. For
instance, the story of Dussasana vadham presents mainly Bhima and
Dussasana at logger heads with each other with the former killing the
latter by way of vengeance for denuding Droupati (the wife of the five
Pandava Princes including Bhima). Their encounter is shown on the stage
and the rest of the events in their improvisations
(Manodharmabhinaya). Similarly, Kiratham is another story
presenting Lord Siva and his spouse Parvathi in the roles of Kattalan
(Hunter) and his wife, testing his disciple Arjuna’s devotion and
ability and finally bestowing on the latter all blessings.
കഥകളി
വിക്കിപീഡിയ, ഒരു സ്വതന്ത്ര വിജ്ഞാനകോശം.
വിവരണം
കഥകളിക്കുവേണ്ടി രചിക്കപ്പെട്ട കാവ്യമായ ആട്ടക്കഥയിലെ സംഭാഷണഭാഗങ്ങളായ പദങ്ങൾ പാട്ടുകാർ പിന്നിൽനിന്നും പാടുകയും നടന്മാർ കാവ്യത്തിലെ പ്രതിപാദ്യം അരങ്ങത്ത് അഭിനയത്തിലൂടെ അവതരിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. അഭിനയത്തിനിടയ്ക്ക് നടന്മാർ ഭാവാവിഷ്കരണപരവും താളാത്മകവുമായ രംഗചലനങ്ങളും അംഗചലനങ്ങളും പ്രദർശിപ്പിക്കുന്നു. പദങ്ങളുടെ ഓരോ ഭാഗവും അഭിനയിച്ചുകഴിയുമ്പോൾ ശുദ്ധനൃത്തചലനങ്ങൾ അടങ്ങുന്ന കലാശങ്ങൾ ചവിട്ടുന്നു. ഇങ്ങനെ അഭിനയത്തിലും അതടങ്ങുന്ന രംഗങ്ങളുടെ പരമ്പരയിലും കൂടി ഇതിവൃത്തം അരങ്ങത്ത് അവതരിപ്പിച്ച് രസാനുഭൂതി ഇളവാക്കുന്ന കലയാണ് കഥകളി [2].നൃത്തം, നാട്യം, നൃത്യം, ഗീതം, വാദ്യം എന്നിങ്ങനെ അഞ്ചു ഘടകങ്ങളുടെ സമഞ്ജസ സമ്മേളനമാണ് കഥകളി. ഇതു കൂടാതെ സാഹിത്യം ഒരു പ്രധാനവിഭാഗമാണെങ്ങിലും ഇതു ഗീതത്തിന്റെ ഉപവിഭാഗമായി കരുതപ്പെടുന്നു.
കളിതുടങ്ങുന്നതിനു മുൻപ് മദ്ദളകേളി(അരങ്ങുകേളി/ശുദ്ധമദ്ദളം), വന്ദനശ്ലോകം, തോടയം, പുറപ്പാട്, മേളപ്പദം(മഞ്ജുതര) തുടങ്ങിയ പ്രാരംഭച്ചടങ്ങുകൾ ഉണ്ട്. പശ്ചാത്തലത്തിൽ ഭാഗവതർ ആലപിക്കുന്ന പദങ്ങൾ ഹസ്തമുദ്രകളിലൂടെയും, മുഖഭാവങ്ങളിലൂടെയും അരങ്ങത്തു നടൻമാർ അഭിനയിച്ചാണ് കഥകളിയിൽ കഥ പറയുന്നത്. കഥകളിയിലെ വേഷങ്ങളെ പ്രധാനമായും പച്ച, കത്തി, കരി, താടി, മിനുക്ക് എന്നിങ്ങനെ അഞ്ചായി തിരിച്ചിരിക്കുന്നു. പച്ച സൽക്കഥാപാത്രങ്ങളും (സാത്വികം), കത്തി രാജസ കഥാപാത്രങ്ങളും(രാജാക്കന്മാരായ ദുഷ്ടകഥാപാത്രങ്ങളും) ആണ്. കരിവേഷം രാക്ഷസിമാർക്കാണ്. ചുവന്ന താടി താമസ(വളരെ ക്രൂരന്മാരായ) സ്വഭാവമുള്ള രാക്ഷസർ മുതലായവരും, കറുത്ത താടി കാട്ടാളർ മുതലായവരുമാണ്. ഹനുമാന് വെള്ളത്താടിയാണ് വേഷം. സ്ത്രീകളുടേയും മുനിമാരുടേയും വേഷം മിനുക്കാണ്. ഇത്തരത്തിൽ വേഷമണിയിക്കുന്നതിന് ചുട്ടികുത്ത് എന്നു പറയുന്നു.
ചരിത്രം
കഥകളിവേഷത്തെ പരിഷ്കരിക്കുകയും ചെണ്ട ഉപയോഗിക്കുകയും ചെയ്തത് വെട്ടത്തുനാട്ടുരാജാവായിരുന്നു. പാട്ടിനായി പ്രത്യേകം ആളെ നിറുത്തുന്ന രീതിയും വർണ്ണഭംഗിയുള്ള കിരീടങ്ങളും കടുത്തനിറത്തിലുള്ള കുപ്പായങ്ങളും പലവർണ്ണങ്ങളുപയോഗിച്ചുള്ള മുഖമെഴുത്തും വെട്ടത്തുരാജാവിന്റെ സംഭാവനയാണ്. ഇതിനെ വെട്ടത്തുനാടൻ എന്നാണ് വിളിക്കുന്നത്. [5] എത്യോപ്യയിലെ പരമ്പരാഗതവേഷമാണ് ഇതിനു പ്രചോദനമായിട്ടുള്ളത്[അവലംബം ആവശ്യമാണ്]. വെട്ടത്തുരാജാവിനെ കഥകളിപരിഷ്കരണത്തിൽ സഹായിച്ചത് കഥകളിപ്രേമിയായിരുന്ന ശങ്കരൻനായരായിരുന്നു.
വെട്ടത്തു സമ്പ്രദായം
രാമനാട്ടം കഥകളിയായി പരിഷ്കരിക്കപ്പെടുന്നതിന് വെട്ടതുരാജാവ് വരുത്തിയ മാറ്റങ്ങൾ ഇവയാണ്.- നടൻമാർക്ക് വാചികാഭിനയം വേണ്ടെന്ന് തീർച്ചപ്പെടുത്തി.
- പാട്ടിനെ പിന്നണിയിലേയ്ക്കെത്തിച്ചു.
- കത്തി, താടി വേഷങ്ങൾക്ക് തിരനോട്ടം ഏർപ്പെടുത്തി.
- രാമനാട്ടത്തിലെ തൊപ്പിമദ്ദളത്തിനുപകരം ചെണ്ട ഏർപ്പെടുത്തി.
- കൂടിയാട്ടത്തിനനുസരിച്ചുള്ള പച്ച, കത്തി, താടി എന്നീ മുഖത്തുതേപ്പടിസ്ഥാനത്തിലുള്ള വേഷവിഭജനം കൊണ്ടുവന്നു.
- മുദ്രകളോടെയുള്ള ആംഗികാഭിനയം കൊണ്ടുവന്നു.
കോട്ടയം കളരി
കപ്ലിങ്ങോടൻ സമ്പ്രദായം
- കത്തി, താടി, കരി എന്നിവയ്ക്ക് മൂക്കത്തും ലലാടമധ്യത്തിലും ചുട്ടിപ്പൂ ഏർപ്പെടുത്തി.
- ചുട്ടിയ്ക്ക് അകവിസ്തൃതി കെവരുത്തി.
- മുനിമാർക്ക് മഹർഷിമുടി നിർദ്ദേശിച്ചു.
- രാവണൻ, ജരാസന്ധൻ, നരകാസുരൻ എന്നീ കഥാപാത്രങ്ങളെ അരങ്ങിലെത്തിച്ച് കത്തിവേഷത്തിന് പ്രാധാന്യം നൽകി.
കല്ലുവഴിച്ചിട്ട
ഭക്തിപ്രസ്ഥാനവുമായി ഈ കലാരൂപത്തിന് ബന്ധമുണ്ട്. ഇക്കാലത്ത് കേരളത്തിൽ അമ്മദൈവങ്ങൾക്കാണ് പ്രാധാന്യമുണ്ടായിരുന്നത്. എന്നാൽ ഭക്തിപ്രസ്ഥാനഫലമായി രൂപം കൊണ്ടത് പുരുഷപ്രധാനഭക്തിയാണ്. ഭക്തിപ്രസ്ഥാനത്തിന്റെ പുരുഷപ്രധാനഭക്തി എന്ന ആശയം ഉൾക്കൊള്ളുകയും എന്നാൽ അന്ന് നിലനിന്നിരുന്ന മുടിയേറ്റ് തുടങ്ങിയ മാതൃഭക്തിപ്രധാനങ്ങളായ കലാരൂപങ്ങളുടെ അനുഷ്ഠാനരീതികൾ അവലംബിച്ചുമാണ് കഥകളിയുടെ ആദ്യരൂപമായ രാമനാട്ടം രൂപമെടുത്തത്.രാമായണകഥയെ ഒൻപത് ഭാഗങ്ങളാക്കി ഭാഗിച്ച് 8ദിവസംകൊണ്ടായിരുന്നു ആദ്യകാല അവതരണം.സംഘക്കളി,അഷ്ടപദിയാട്ടം,തെയ്യം,പടയണി,കൂടിയാട്ടം,തെരുക്കൂത്ത് എന്നിങ്ങനെ ഒട്ടേറെ കലാരൂപങ്ങളിൽ നിന്നും സ്വാംശീകരിച്ചെടുത്തിട്ടുണ്ട്.രാമനാട്ടത്തിന്റെ അപരിഷ്കൃത അവതരണരീതികൾക്ക് മാറ്റം സംഭവിച്ചത് കല്ലടിക്കോടൻ, കപ്ലിങ്ങാടൻ, വെട്ടത്തുനാടൻ എന്നീ പരിഷ്കാരസമ്പ്രദായങ്ങളിലൂടേയാണ്. അഭിനേതാവ് തന്നെ ഗാനം ചൊല്ലി ആടുന്ന രാമനാട്ടരീതിക്ക് മാറ്റം വരുത്തി പിന്നണിയിൽ ഗായകരുടെ പാട്ടിനനുസരിച്ച് നടൻ അഭിനയിക്കുന്ന രീതി കൊണ്ടുവന്നത് വെട്ടത്തുനാടൻ സമ്പ്രദായമാണ്. ആട്ടത്തിനു ചിട്ടകൾ ഏർപ്പെടുത്തിയതും കൈമുദ്രകൾ പരിഷ്ക്കരിച്ചതും കല്ലടിക്കോടൻ സമ്പ്രദായമാണ്. അഭിനയരീതിയുടെ ഒതുക്കം ആണ് കല്ലുവഴിച്ചിട്ടയുടെ പ്രധാനസംഭാവന. കലാശങ്ങൾ, ഹസ്താഭിനയം എന്നിവയിലാണ് ഈ ശൈലീപ്രകാരം പരിഷ്കാരം നടന്നത്.
ഐതിഹ്യം
കോഴിക്കോട്ടെ മാനവേദ രാജാവ് എട്ടുദിവസത്തെ കഥയായ കൃഷ്ണനാട്ടം നിർമ്മിച്ചതറിഞ്ഞു കൊട്ടാരക്കരത്തമ്പുരാൻ കൃഷ്ണനാട്ടം കാണാൻ കലാകാരന്മാരെ അയച്ചുതരണമെന്നാവശ്യപ്പെട്ടെന്നും, മാനവേദൻ തെക്കുള്ളവർക്കു കൃഷ്ണനാട്ടം കണ്ടു രസിക്കാനുള്ള കഴിവില്ലെന്ന് പറഞ്ഞു അതു നിരസിച്ചെന്നും, ഇതിൽ വാശി തോന്നിയാണു കൊട്ടാരക്കരത്തമ്പുരാൻ രാമനാട്ടം നിർമിച്ചതെന്നും ഒരു ഐതിഹ്യം ഉണ്ട്.തിരുവിതാംകൂർ രാജാക്കന്മാരുടെ സംഭാവന
തിരുവിതാംകൂർ രാജാക്കന്മാര് കഥകളിക്ക് നൽകിയിട്ടുള്ള സംഭാവനകൾ ഏറെയാണ്. 'ബാലരാമഭരതം' എന്ന നാട്യശാസ്ത്രഗ്രന്ഥം രചിച്ചത് കാർത്തിക തിരുന്നാൾ മഹാരാജാവാണ്. 'നരകാസുരവധം' ആട്ടക്കഥയും അദ്ദേഹത്തിന്റെ കൃതിയാണ്. കാർത്തിക തിരുന്നാളിന്റെ സഹോദരനായ അശ്വതി തിരുനാളിന്റെ കൃതികളാണ് രുഗ്മിണീസ്വയംവരം, അംബരീഷചരിതം, പൂതനാമോക്ഷം, പൗണ്ഡ്രകവധം എന്നീ ആട്ടകഥകൾ. കാർത്തികതിരുന്നാളിന്റെ സദസ്സിൽപ്പെട്ട ഉണ്ണായിവാര്യർ 'നളചരിതം' ആട്ടകഥ രചിച്ചു. അശ്വതിതിരുനാളിന്റെ പിതാവ് കിളിമാനൂർ കോയിത്തമ്പുരാൻ 'കംസവധം' എഴുതി. 'രാവണവിജയം' ആട്ടകഥയുടെ കർത്താവ് വിദ്വാൻ കിളിമാനൂർ കോയിത്തമ്പുരാനാണ്. കീചകവധം, ഉത്തരാസ്വയംവരം, ദക്ഷയാഗം എന്നീ ആട്ടക്കഥകളുടെ കർത്താവായ ഇരയിമ്മൻ തമ്പിയും രാജകൊട്ടാരത്തിലെ ചാർച്ചകാരനായിരുന്നു.ആട്ടക്കഥ
കഥകളിയുടെ സാഹിത്യരൂപമാണു് ആട്ടക്കഥ. ജയദേവരുടെ ഗീതാഗോവിന്ദത്തിന്റെ മാതൃക പിന്തുടരുന്ന സംസ്കൃതനാടകങ്ങളിൽ നിന്നും വ്യത്യസ്തമായി ഹൃദ്യമായ പദാവലികളും ശ്രുതിമധുരമായ സംഗീതവും ആട്ടക്കഥകളിൽ പ്രകടമാണ്[6] . പദങ്ങളായും ശ്ലോകങ്ങളായുമാണു ആട്ടക്കഥ രചിക്കുന്നത്.ആട്ടകഥകളിലെ പദങ്ങളാണ് കഥകളിയിൽ പാടി അഭിനയിക്കപ്പെടുന്നത്. ശ്ലോകങ്ങൾ രംഗസൂചനയും കഥാസൂചനയും നൽകുന്നതിനുള്ള സൂത്രധാര ഉപാധിയായാണു് ഉപയോഗിക്കുന്നതു്. കൂടാതെ അരങ്ങിൽ അവതരിപ്പിക്കാൻ ബുദ്ധിമുട്ടുള്ള കാര്യങ്ങളൂം ശ്ലോകങ്ങളിലൂടെ അവതരിപ്പിക്കുന്നു. മലയാളസാഹിത്യത്തിലെ ഒരു പ്രധാന ശാഖ കൂടിയാണു് ആട്ടക്കഥകൾ. ഏകദേശം അഞ്ഞൂറോളം ആട്ടക്കഥകൾ മലയാളസാഹിത്യത്തിന്റെ ഭാഗമായി സാഹിത്യത്തിലുണ്ട്. കൊട്ടാരക്കരത്തമ്പുരാന്റെ രാമനാട്ടത്തിലെ എട്ടുദിവസത്തെ കഥകളാണ് ആദ്യത്തെ ആട്ടക്കഥ. കോട്ടയത്തുതമ്പുരാന്റെ ബകവധം, കല്യാണസൗഗന്ധികം, കിർമ്മീരവധം, നിവാതകവചകാലകേയവധം, ഉണ്ണായി വാര്യരുടെ 'നളചരിതം', ഇരയിമ്മൻ തമ്പിയുടെ 'ഉത്തരാസ്വയംവരം', കീചകവധം, കിളിമാനൂർ രാജരാജവർമ്മ കോയിത്തമ്പുരാന്റെ രാവണവിജയം, അശ്വതിതിരുനാൾ രാമവർമ്മത്തമ്പുരാന്റെ രുക്മിണീസ്വയംവരം, പൂതനാമോക്ഷം, പൗണ്ഡ്രകവധം, അംബരീഷചരിതം എന്നിവ വ്യാപകമായി പ്രചാരമുള്ള ആട്ടക്കഥകളിൽ പെടുന്നു.പ്രധാന ആട്ടക്കഥകൾ
- ദുര്യോധനവധം
- കാലകേയവധം
- കിർമ്മീരവധം
- ബകവധം
- കല്യാണസൗഗന്ധികം
- കീചകവധം
- ദക്ഷയാഗം
- രാവണവിജയം
- നളചരിതം (നാല് ദിവസങ്ങൾ)
- രാവണോത്ഭവം
- ബാലിവധം
- ഉത്തരാസ്വയംവരം
- രുക്മിണീസ്വയംവരം
- പൂതനാമോക്ഷം
- പൗണ്ഡ്രകവധം
- അംബരീഷചരിതം
- നിഴൽക്കുത്ത്
ചടങ്ങുകൾ
കേളികൊട്ട്
കഥകളിയുണ്ട് എന്ന് നാട്ടുകാരെ അറിയിക്കുന്ന മേളമാണ് കേളി. സന്ധ്യയ്ക്ക് മുമ്പാണ് കേളികൊട്ട്. കഥകളിയുടെ അനുസാരിവാദ്യങ്ങളായ ചെണ്ട, മദ്ദളം, ചേങ്ങില, ഇലത്താളം ഇവ സമന്വയിപ്പിച്ച് കൊണ്ടുള്ള മേളപ്രയോഗമാണു കേളികൊട്ട്....അരങ്ങുകേളി
കളി തുടങ്ങിക്കഴിഞ്ഞുവെന്നറിയിക്കുന്ന ഗണപതികൊട്ടാണ് അരങ്ങുകേളി. ചെണ്ടയില്ലാതെ മദ്ദളവും ചേങ്ങിലയും ഇലത്താളവും ഇതിനുപയോഗിക്കുന്നു. ദേവ വാദ്യമായ മദ്ദളം ആദ്യമായി അരങ്ങത്ത് എത്തിക്കുന്നതു കൊണ്ട് പ്രത്യേക ഐശ്വര്യം കൈവരുന്നതായി വിശ്വസിക്കപ്പെടുന്നു.തോടയം
ഇത് ഇഷ്ടദേവതാ പൂജയാണ്. കുട്ടിത്തരം വേഷക്കാർ തിരശ്ശീലയ്ക്ക് പുറകിൽ നിന്നു നടത്തുന്ന സ്തുതിപരമായ നൃത്തമാണു തോടയം. വളരെ ലഘുവായ അണിയല് മാത്രമെ ഈ വേഷക്കാർക്കുണ്ടാവൂ. പ്രകൃതിയും പുരുഷനും ആയുള്ള അഥവാ ശിവനും ശക്തിയും ആയുള്ള കൂടിച്ചേരലിലൂടെ സൃഷ്ടി നടക്കുന്നു എന്നുള്ള പ്രതീകാത്മാകമായുള്ള അവതരണം കൂടിയാണു തോടയം. എല്ലാ നടൻമാരും തോടയം കെട്ടിയതിനു ശേഷേമ അവരവരുടെ വേഷം കെട്ടാവൂ എന്നാണു നിയമം.വന്ദനശ്ലോകം
പൊന്നാനി എന്ന പ്രധാന പാട്ടുകാരനും, ശിങ്കിടി എന്ന രണ്ടാം പാട്ടുകാരനും ചേർന്ന് പാടുന്നതാണ് വന്ദനശ്ലോകം.പുറപ്പാട്
ഒരു പുരുഷവേഷവും സ്ത്രീവേഷവും തിരശ്ശീല നീക്കി രംഗത്തു ചെയ്യുന്ന പ്രാർത്ഥനാപരമായ ചടങ്ങാണ് പുറപ്പാട്. സാധാരണ പുരുഷവേഷം കൃഷ്ണനായിരിക്കും. കൃഷ്ണവേഷം മാത്രമായിട്ടും പുറപ്പാട് അവതരിച്ച് കണ്ടിട്ടുണ്ട്. അഞ്ചു വേഷത്തോടുകൂടി പകുതി പുറപ്പാട് എന്ന രീതിയിലും ഈ ചടങ്ങ് നടത്തുന്ന സമ്പ്രദായം ധാരാളമായി ഉത്തരകേരളത്തിൽ നിലവിലുണ്ട്. പുറപ്പാട് സാധാരണയായി തുടക്കകാരാണ് (കുട്ടിത്തരക്കാർ) രംഗത്ത് അവതരിപ്പിക്കാറുള്ളത്. കഥകളിയിലെ ഏറെക്കുറെ ഏല്ലാ കലാശങ്ങളും അടവുകളും ഈ ചടങ്ങിൽ ഉൾപ്പെടുത്തിയിട്ടുള്ളതിനാൽ പുറപ്പാട് ചെയ്ത് ഉറപ്പിക്കുന്ന ഒരു കലാകാരന് മറ്റ് വേഷങ്ങൾ രംഗത്ത് അവതരിപ്പിക്കുന്നതിനുള്ള പരിശീലനമായും ഈ ചടങ്ങ് പ്രയോജനപ്പെടുന്നു.മേളപ്പദം
ഗീതാഗോവിന്ദത്തിലെ “മഞ്ജൂതര കുഞ്ജദള” എന്ന അഷ്ടപദി പാടുകയും മേളം നടത്തുകയും ചെയ്യുന്നതാണ് മേളപ്പദം. ചമ്പ താളത്തിൽ 40,20,10 എന്നീ അക്ഷരകാലങ്ങളിൽ രാഗമാലികയായി അഷ്ടപദി പാടുകയും മേളം നടത്തുകയും ചെയ്യുന്നത്. കഥകളിക്ക് അഷ്ടപദിയോട് ഉള്ള കടപ്പാട് ഇത് വ്യക്തമാക്കുന്നു. പദത്തിന്റെ അവസാനത്തിൽ മേളക്കാർ മുമ്പോട്ടുവന്ന് അവരുടെ അഭ്യാസം പ്രകടിപ്പിക്കുന്നു. ഈ ചടങ്ങിനു “നിലപ്പദം” എന്നും പേരുണ്ട്.കഥാരംഭം
കഥകളി കഥയുടെ ആരംഭംകുറിക്കുന്നതാണ് കഥാരംഭംസംഗീതം
തോടയത്തിന് ഹരിഹരവിധിനുത എന്ന സാഹിത്യത്തിലൂടെ ഭക്തിഭാവത്തിന് പ്രാധാന്യം നൽകിയാണ് കോട്ടയത്തുതമ്പുരാൻ ആവിഷ്ക്കരിച്ചത്. ഭക്തിജനകവും മംഗളകരവുമഅയ നാട്ടരാഗപ്രധാനങ്ങളായ സംഗീതപാരമ്പര്യവും ദർശിയ്ക്കാവുന്നതാണ്. അനുവർത്തിച്ചുപോന്നിരുന്ന തോടയത്തിലെ താളത്തിൽ പഞ്ചാരിയും നൃത്തത്തിൽ കലാശങ്ങളും ഇരട്ടിയും കാൽകുടയലുമെല്ലാം ചേർത്ത് കൂടുതൽ മിഴിവേകി. തോടയത്തിൽ സാഹിത്യം കൂട്ടിച്ചേർത്തും പൂർവ്വരംഗത്തിന്റെ അംഗങ്ങളിൽ പുറപ്പാടിന്റെ ശ്ലോകത്തിനു മുൻപ് വന്ദനശ്ലോകം ചൊല്ലുക എന്നൊരു ഏർപ്പാടുകൂടി ഇദ്ദേഹം തുടങ്ങിവെച്ചു.അഭിനയം
ഒരു കഥയുടെ നാടകരൂപത്തിലുള്ള ആവിഷ്കാരമാണ് കഥകളി എന്നു പറയാമെങ്കിലും അരങ്ങിൽ കഥാപാത്രങ്ങൾ ഒന്നും തന്നെ സംസാരിക്കുന്നില്ല. മാത്രവുമല്ല പശ്ചാത്തലത്തിൽനിന്നും പാട്ടുകാരുടെ പാട്ടിനനുസരിച്ച് കൈമുദ്രകൾ മുഖേന കഥ പറയുകയാണ് ചെയ്യുന്നത്. കഥകളിയുടെ അഭിനയവിധങ്ങളാണ് ആംഗികം, സാത്വികം, വാചികം, ആഹാര്യം ഇവ. പദങ്ങൾ ചൊല്ലി ആടാൻ തുടങ്ങിയ കാലങ്ങളിൽ ആംഗികവാചികങ്ങളെ എങ്ങനെ പൊരുത്തപ്പെടുത്തും എന്ന സമസ്യയ്ക്ക് ഉത്തരമെന്ന നിലയിലാണ് വെട്ടം, കല്ലടിക്കോടൻ, കപ്ലിങ്ങാടൻ സമ്പ്രദായങ്ങൾ ആവിർഭവിച്ചത്.മുദ്രകൾ
കഥകളി പദങ്ങളുടെ രംഗഭാഷയണ് മുദ്രകൾ. ഹസ്തലക്ഷണ ദീപികയിലെ മുദ്രകളാണ് കഥകളിയിൽ അനുവർത്തിക്കപ്പെടുന്നത്. പ്രധാനമായും 24 മുദ്രകൾ അടിസ്ഥാനമുദ്രകളായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു. [7] വ്യത്യസ്ത ശാസ്ത്രവിഭാഗങ്ങളിൽ ഒരേ പേരിലുള്ള മുദ്രകൾ ഉണ്ടെങ്കിലും, അവ രൂപത്തിൽ വ്യത്യസ്തങ്ങളാണ്. മുദ്രകളുടെ ഉപയോഗത്തിനു നാട്യശാസ്ത്രവും അടിസ്ഥാനമാക്കിയിട്ടുണ്ട്. അഭിനയദർപ്പണം, ബാലരാമഭാരതം തുടങ്ങിയ ഗ്രന്ഥങ്ങളും അടിസ്ഥാനം തന്നെ. ആസ്വാദകൻ തന്റെ അരങ്ങുപരിചയത്താൽ നടൻ കാണിക്കുന്നത് സന്ദർഭാനുസരണം മനസ്സിലാകുന്നതാണ് നല്ലത്. മിക്ക കലാകാരന്മാരും പലരും മുദ്രകൾ ചുരുക്കി കാണിക്കാറുണ്ട്. 24 അടിസ്ഥാന മുദ്രകൾ താഴെ കൊടുക്കുന്നു.1. പതാക, 2.മുദ്രാഖ്യം, 3.കടകം, 4.മുഷ്ടി, 5.കർത്തരീമുഖം, 6.ശുകതുണ്ഡം, 7.കപിത്ഥകം, 8.ഹംസപക്ഷം, 9.ശിഖരം, 10.ഹംസാസ്യം, 11.അഞ്ജലി, 12.അർധചന്ദ്രം, 13.മുകുരം, 14.ഭ്രമരം, 15.സൂചികാമുഖം, 16.പല്ലവം, 17.ത്രിപതാക, 18.മൃഗശീർഷം, 19.സർപ്പശിരസ്സ്, 20.വർദ്ധമാനകം, 21.അരാളം, 22.ഊർണ്ണനാഭം, 23.മുകുളം, 24.കടകാമുഖം
പരികല്പനകൾ
പദാർത്ഥാഭിനയം, വാക്യാർത്ഥാഭിനയം എന്നിങ്ങനെ 2 പരികല്പനകൾ രംഗത്ത് എങ്ങനെ അവതരിപ്പിയ്ക്കണം എന്ന് സൂചിപ്പിയ്ക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. നൃത്തം, നാട്യം, നൃത്യം ഇവയെ ലക്ഷണം ചെയ്യുമ്പോൾ നൃത്തം താളലയാശ്രയവും നൃത്യം ഭാവാശ്രയവും നാട്യം രസാശ്രയവും ആയി പറയുന്നു. ഭാവത്തിന്റെ സ്ഥാനത്ത് പദാർത്ഥത്തേയും രസത്തിന്റെ സ്ഥാനത്ത് വാക്യാർത്ഥത്തേയും സങ്കല്പിച്ച് ഭാവാശ്രയമായ നൃത്യത്തെ പദാർത്ഥാഭിനയപ്രധാനമെന്നും രസാശ്രയമായ നാട്യത്തെ വാക്യാർത്ഥാഭിനയപ്രാധാനമെന്നും വിശേഷിപ്പിക്കുന്നു.അതായത് വാച്യാർത്ഥത്തെ മുദ്രകളെക്കൊണ്ടും അവയ്ക്ക് ചേർന്ന ഭാവങ്ങൾകൊണ്ട് അഭിനയിക്കുമ്പോൾ അത് പദാർത്ഥത്തേയും ചെയ്യുന്നു.വേഷങ്ങൾ
പച്ച
സ്വാതികസ്വഭാവമുള്ള കഥാപാത്രങ്ങൾക്ക് പച്ചവേഷം; ഇതിഹാസങ്ങളിലെ വീരനായകന്മാരെയെല്ലാം പച്ച വേഷത്തിൽ അവതരിപ്പിക്കുന്നു. നന്മയുടെ ഭാവങ്ങളാണ് പച്ചവേഷങ്ങൾ. വീരരായ രാജാക്കന്മാർ, രാമൻ, ലക്ഷ്മണൻ, തുടങ്ങിയവർക്ക് പച്ചവേഷങ്ങളാണ്. മുഖത്ത് കവിൾത്തടങ്ങളുടെയും താടിയുടെയും അഗ്രമൊപ്പിച്ച്, അരിമാവും ചുണ്ണാമ്പും ചേർത്തുകുഴച്ച് ചുട്ടിയിട്ട്, കടലാസുകൾ അർധചന്ദ്രാകൃതിയിൽ വെട്ടി മീതെ വച്ച് പിടിപ്പിക്കുന്നു. നെറ്റിയുടെ മധ്യഭാഗത്തായി ഗോപി വരയ്ക്കുന്നതിനു “നാമം വയ്ക്കുക” എന്നു പറയുന്നു. ബലഭദ്രൻ, ശിവൻ തുടങ്ങിയവർക്ക് നാമം വയ്ക്കുന്നതിനു വെള്ളമനയോലയുടെ സ്ഥാനത്ത് കറുത്ത മഷി ഉപയോഗിക്കുന്നു.
കത്തി
രാജസസ്വഭാവമുള്ള കഥാപാത്രങ്ങൾക്കാണ് സാധാരണയായി കത്തിവേഷം നൽകുക. രാവണൻ, ദുര്യോധനൻ, കീചകൻ, ശിശുപാലൻ, നരകാസുരൻ തുടങ്ങിയവർക്ക് കത്തിവേഷമാണ്. ഇതിൽ കണ്ണുകൾക്ക് തഴെയായി നാസികയോട് ചേർത്തും പുരികങ്ങൾക്ക് മുകളിലും ആയി കത്തിയുടെ ആകൃതിയിൽ അല്പം വളച്ച് ചുവപ്പ് ചായം തേച്ച് ചുട്ടിമാവു കൊണ്ട് അതിരുകൾ പിടിപ്പിക്കുന്നു. കത്തിവേഷത്തെ “കുറുംകത്തി” എന്നും “നെടുംകത്തി” എന്നും രണ്ടായി വിഭജിച്ചിരിക്കുന്നു. കവിൺതടങ്ങൾക്കു താഴെ കത്തിയുടെ ആകൃതിയിൽ വരയ്ക്കുന്ന അടയാളത്തിന്റെ അഗ്രഭാഗം വളച്ചുവച്ചാൽ കുറുംകത്തിയും, വളയ്ക്കാതെ നീട്ടി കൺപോളകളുടെ അഗ്രങ്ങൾ വരെ എത്തിച്ചു വരച്ചാൽ നെടുംകത്തിയും ആകുന്നു. ശൃംഗാര രസം അഭിനയിക്കുന്നവരുടെ വേഷം കുറുംകത്തിതന്നെ ആയിരിക്കണം. ദുശ്ശാസനൻ, ഘടോൽഘചൻ തുടങ്ങിയവരുടെ വേഷം നെടുംകത്തിയായിരിക്കണം. ‘പച്ച‘ വേഷത്തോടു സമാനമായ നിറക്കൂട്ടിൽ ചുവന്ന വരകൾ കവിളുകളിൽ വരയ്ക്കുകയും മൂക്കിലും നെറ്റിയിലും വെള്ള ഉണ്ടകൾ വയ്ക്കുകകയും ചെയ്യുന്നു. വസ്ത്രാഭരണങ്ങൾ എല്ലാം പച്ചവേഷം പോലെ തന്നെയാണ്.
താടി
പ്രധാനമായും മൂന്ന് തരത്തിലുള്ള താടി വേഷങ്ങളാണുള്ളത്.-
- വെള്ളത്താടി - ഹനുമാൻ, നന്ദികേശ്വരൻ പോലെയുള്ള അതിമാനുഷരും സ്വാതികസ്വഭാവത്തോടുകൂടിയവരും ആയ കഥാപാത്രങ്ങൾക്ക് വെള്ളത്താടി വേഷമാണ് നൽകുക.
- ചുവന്നതാടി - താമസസ്വഭാവികളായ കഥാപാത്രങ്ങൾക്കാണ് ചുവന്ന താടി നൽകുക.ഉദാ:ബകൻ, ബാലി, സുഗ്രീവൻ,ദുശ്ശാസനൻ,ത്രിഗർത്തൻ
- കറുത്തതാടി-ദുഷ്ടകഥാപാത്രങ്ങൾക്കാണ് കറുത്ത താടി വേഷം
കരി
താമസസ്വഭാവികളായ വനചാരികൾക്കാണ് കരിവേഷം നൽകുക. ഇവരിൽ ആണ്കരിക്ക് കറുത്തതാടി കെട്ടിയിരിക്കും. ഉദാ:കാട്ടാളൻ. പെൺകരിക്ക് നീണ്ടസ്തനങ്ങളും കാതിൽ തോടയും കെട്ടിയിരിക്കും. ഉദാ: നക്രതുണ്ടി, ശൂർപ്പണഖ, ലങ്കാലക്ഷ്മി.
മിനുക്ക്
കഥകളിയിലെ മിനുക്കുവേഷങ്ങൾ വേഗത്തിൽ ചെയ്യാവുന്നതാണ്. മനയോല വെള്ളം ചേർത്തരച്ച് മുഖത്ത് തേയ്ക്കുന്നതിന് ‘മിനുക്ക് ‘എന്നു പറയുന്നു. ഇതിൽ അല്പം ചായില്യംകൂടി ചേർത്താൽ ഇളം ചുവപ്പുനിറം കിട്ടും. സ്ത്രീ കഥാപാത്രങ്ങൾക്കും മുനിമാർക്കും മിനുക്കുവേഷമാണ് നൽകുക. ഇവർക്ക് തിളങ്ങുന്ന, മഞ്ഞനിറമുള്ള നിറക്കൂട്ട് ആണു നൽകുക. സ്ത്രീകൾക്ക് കണ്ണെഴുത്ത്, ചുണ്ടു ചുവപ്പിക്കൽ തുടങ്ങിയവ മനോധർമം പോലെ ചെയ്ത് ഉടുത്തുകെട്ട്, കുപ്പായം തുടങ്ങിയവ അണിയുന്നു. തലയിൽ കൊണ്ടകെട്ടി പട്ടുവസ്ത്രം കൊണ്ട് മറയ്ക്കുന്നു.പഴുപ്പ്
ദേവകളായ ചില കഥാപാത്രങ്ങൾക്കാണ് പഴുപ്പുവേഷം. ഉദാ:ആദിത്യൻ, ശിവൻ.വാദ്യങ്ങൾ
കഥകളിയിൽ ഉപയോഗിക്കുന്ന വാദ്യങ്ങളാണ് ചെണ്ട, മദ്ദളം, ചേങ്ങില, ഇലത്താളം, ഇടയ്ക്ക, ശംഖ് എന്നിവ. ചില സ്ഥലങ്ങളിൽ പഞ്ചമേളമെന്ന ശുദ്ധമേളവും ഉപയോഗിക്കാറുണ്ട്.കഥകളി അരങ്ങത്ത്
ആദ്യ കാലങ്ങളിൽ കഥകളി നടത്തിവന്നിരുന്നത് നമ്പൂതിരി ഇല്ലങ്ങളിലോ, നാട്ടു പ്രമാണിമാരുടെ ആഗ്രഹപ്രകാരം അവരുടെ വീടുകളിലോ ആണ്. പിന്നീടത് ക്ഷേത്രസങ്കേതങ്ങളിൽ സാധാരണമായിത്തീർന്നു. അക്കാലത്ത് ചില സമയങ്ങളിൽ നടന്മാർ ദിവസങ്ങളോളം യാത്രചെയ്തുവേണമായിരുന്നു കലാപ്രകടനം നടത്തേണ്ടിയിരുന്നത്. [8] മറ്റ് ദൃശ്യകലകളിലെ പോലെ അധികം സജ്ജീകരണങ്ങൾ കഥകളിക്ക് വേദി ഒരുക്കുന്നതിന് ആവശ്യമില്ല. ക്ഷേത്രാങ്കണത്തിൽ വച്ചു നടത്തുമ്പോൾ വേദിയായി ആനപ്പന്തലോ ഒരു ചെറിയ ഓലപ്പന്തലോ മതിയാകും. നടൻ രംഗത്ത് ഇരിപ്പിടമായി ഉപയോഗിക്കുന്നത് ബലമുള്ള ഒരു പീഠമാണ്. ചിലപ്പോൾ ഇതിനു ഉരലും ഉപയോഗിച്ചിരുന്നു. അരങ്ങിലെ വെളിച്ചത്തിന് ഒരു വലിയ ഓട്ടുനിലവിളക്ക് രണ്ടു വശത്തേക്കും കനത്ത തിരിയിട്ട് കത്തിക്കുന്നു. ഈ വിളക്ക് “ആട്ടവിളക്ക്” എന്ന് അറിയപ്പെടുന്നു. വിളക്കിന്റെ ഒരു തിരി നടന്റെ നേർക്കും മറ്റേത് കാണികളുടെ നേർക്കും ആണ് കത്തിക്കാറുള്ളത്. ഇവ കൂടാതെ രംഗമാറ്റങ്ങൾ സൂചിപ്പിക്കാനും മറ്റുമായി ഒരു തിരശ്ശീലയും ഉപയോഗിക്കുന്നു. [9]പ്രസിദ്ധരായ കഥകളിക്കാർ
- കുടമാളൂർ കരുണാകരൻ
- ഗുരു കുഞ്ചുക്കുറുപ്പ്
- കലാമണ്ഡലം ബാലകൃഷ്ണൻ നായർ
- കീഴ്പ്പടം കുമാരൻനായർ
- കലാമണ്ഡലം കൃഷ്ണൻ നായർ
- വാഴേങ്കട കുഞ്ചുനായർ
- മാത്തൂർ കുഞ്ഞുപിള്ള പണിക്കർ
0 Click here to comment:
Post a Comment